ΣΕ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΔΙΚΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΟΥΜΠΩΣΟΥΝ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ?

      Στο σύστημα της οικονομίας της αγοράς, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που το ατομικό κέρδος απογειώνεται σαν υπέρτατη αξία, στις σημερινές  συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού, η ευελιξία προώθησης κάποιων <<φιλολαϊκών>>...

μεταρρυθμίσεων σε σχέση με παλιότερα χρόνια έχει ακυρωθεί.

Παλιότερα και το εργατικό – λαϊκό κίνημα κάτω από άλλους διεθνούς συσχετισμούς δύναμης ( ύπαρξη ΕΣΣΔ, κ. α) πάλευε σε σκληρούς ταξικούς αγώνες που χαρακτηριζόταν από μαζικότητα, μαχητικότατα και αγωνιστικότητα, διεκδικούσαν αιτήματα για να καλυτερέψουν την ζωή τους και κατάφερναν να αποσπάσουν μεγαλύτερα μερίδια από την παραγόμενη υπεραξία που καρπώνονται οι καπιταλιστές σαν ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής.

Και οι ελιγμοί των αστικών κομμάτων που διαχειριζόταν το σύστημα για λογαριασμό του κεφαλαίου ήταν τέτοιοι (ουσιαστικά εξαγόραζαν τμήματα της εργατικής τάξης με ιδιαίτερα προνόμια που νομοθετούσαν σε τμήματα της κυρίως από τους εργασιακούς χώρους των πρώην ΔΕΚΟ), για να αποκτήσει η αστική τάξη  τις ανάλογες <<κοινωνικές>> συμμαχίες που θα τους εξασφάλιζε την κοινωνική ειρήνη, χωρίς να αμφισβητηθεί το ταξικό περιεχόμενο της πολιτικής τους και με απώτερο στόχο να αμβλυνθεί, να υπονομευτεί, το πεδίο της ταξικής πάλης.

Αυτό τον ρόλο κυρίως τον είχαν αναλάβει οι ρεφορμιστικές, ξεπουλημένες, γραφειοκρατικές, φιλοεργοδοτικές – φιλοκυβερνητικές ηγεσίες του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΕΥ, αλλά και σε άλλους βαθμούς οργάνωσης του συνδικαλιστικού κινήματος, ομοσπονδίες, πρωτοβάθμια σωματεία που ηγούταν κυρίως οι δύναμις της ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ με τα κοπρεμί  που είχαν με οπορτουνιστές, αριστεριστές.

Η υποχώρηση των αγώνων του εργατικού – λαϊκού κινήματος αλλά και η αναγκαστική αλλαγή τακτικής της αστικής τάξης μέσο των κομμάτων της  που δεν μπορεί να εξαγοράσει με την παλαιότερη ευκολία τμήματα των εργαζομένων για την κοινωνική συναίνεση που έχει ανάγκη, πρέπει να προβληματίσει ευρύτερα τις εργατικές – λαϊκές δυνάμεις  για τους στρατηγικούς στόχους του κεφαλαίου και αν σε αυτούς χωράνε να ικανοποιούνται  και οι σύγχρονες λαϊκές – κοινωνικές ανάγκες και τα κέρδη – υπερκέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.

 Το οικονομικοκοινωνικό σύστημα της << ελεύθερης >>αγοράς δρα και αναπτύσσεται ακλουθώντας τις νομοτέλειες του. Από αυτή την σκοπιά η διαχείριση του από τα πολιτικοκοινωνικά υποκείμενα που το υποστηρίζουν ( αστική τάξη, αστικά κόμματα )  διαπερνά από αυτή την αντικειμενικότητα για την μακροημέρευση του.

Στο σύστημα που η εργασία μετατρέπεται σε εμπόρευμα, το καπιταλιστικό κέρδος αποτελεί κριτήριο ανάπτυξης, με αποτέλεσμα να επικρατεί αναρχία στην παραγωγική διαδικασία και να απαξιώνονται παραγωγικοί τομείς ενώ υπάρχουν οι αντικειμενικές δυνατότητες να αναπτυχτούν ( εργαλεία, βαριά μηχανήματα, εργατικό δυναμικό ), οι φιλεργατικές, φιλολαϊκές πολιτικές αποτελούν μια απάτη.

Ουσιαστικά πρόκειται για διαχείριση της αντιλαϊκής πολιτικής και εξαέρωση τους από το ταξικό περιεχόμενο αποβάλλοντας το κοινωνικό πρόσημο από αυτές.

Την ίδια ώρα βέβαια  οι αγώνες που είχαν ταξικά χαρακτηριστικά έδωσαν ανάσες ζωής στην εργατική τάξη από την δεκαετία του 1960 κυρίως οι αγώνες του βιομηχανικού προλεταριάτου, των οικοδομών, ναυτεργατών κ. α, αλλά και των μικρών - μεσαίων αγροτών – κτηνοτρόφων, αυτοαπασχολούμενων, για αυτό αξίζουν να προσεχτούν σήμερα, να μελετηθούν για την εξαγωγή συμπερασμάτων, για να αξιοποιηθούν για τους αγώνες που πρέπει να αναπτυχτούν στις σημερινές συνθήκες.

Το ταξικό κίνημα το ΠΑΜΕ η κοινωνική συμμαχία έχει δείξει τον δρόμο και πρέπει να δυναμώσουν αυτά τα μέτωπα των εργαζομένων, να συγκροτήσουν αυτή  την μεγάλη κοινωνική συμμαχία, αυτό το μεγάλο ταξικό – αντιμονοπωλιακό, μαζικό, μαχητικό, λαϊκό, πλειοψηφικό ρεύμα και να αντεπιτεθούν.

Ο λαός δεν έχει να περιμένει τίποτα από τις πολιτικές διαχείρισης του συστήματος, πολιτικές που υπηρετούν με ιδιαίτερο ταξικό ζήλο  για λογαριασμό του κεφαλαίου ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενοι, που φωνασκούν τώρα από θέση αντιπολίτευσης ότι αυτοί έχουν μεγαλύτερη εμπειρία και ικανότητα να το κάνουν αυτό, η Ν.Δ μαζί με το ΠΑΣΟΚ και τις ουρές τους ( ΠΟΤΑΜΙ – ΚΟΜΜΑ ΛΕΒΕΝΤΗ κ. α ) μέχρι τους βαστάζους των μεγάλων αφεντικών την << χρυσή αυγή >>.

 Με νέα  ψεύτικα λόγια και  τεχνάσματα προσπαθούν να  εκμαιεύσουν την ανοχή του λαού στα αντιλαϊκά μετρά, σε  παλιά και  νέα που θα έρθουν.

Καλλιεργούν πάλι την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να επανέρθει ο λαός σε μια κάπως καλύτερη κατάσταση που ζούσε στην προ κρίσης εποχή.

 Τον θέλουν αδρανή, ακινητοποιημένο, να μην αντιδρά και συνεχώς να περιμένει, για αυτό τον καλλιεργούν και ψεύτικες προσδοκίες.

 Θέλουν πάλι να τον εγκλωβίσουν σε ένα κίβδηλο – ψεύτικο, αποπροσανατολιστικό δίπολο  ΣΥΡΖΑ κεντροαριστερά από την μια, Ν.Δ κεντροδεξιά από την άλλη, με παρωχημένα, παραπλανητικά  διλήμματα του στυλ, πρόοδος – συντήρηση, δεξιό – αντιδέξιο μέτωπο, για να εγκλωβίσουν   τον λαό στην λογική  του μονόδρομου, στην πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, που θα τον μαδήσει ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια, για να αναπτυχθούν τα κέρδη των λίγων σε συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού και παροδικής καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Οι πολιτικές εξαθλίωσης και φτωχοποίησης του λαού είτε με << μνημόνια >>, είτε χωρίς << μνημόνια >>, πρέπει να βρουν την σθεναρή αντίσταση του λαού μας. Ο λαός να μην γίνει χειροκροτητής της σφαγής του. Να ανασυνταχτεί και να αντεπιτεθεί.

Βήμα σε αυτό μπορεί να κάνει με την συμμετοχή του στο μεγάλο συλλαλητήριο του ταξικού κινήματος του ΠΑΜΕ και της κοινωνικής συμμαχίας στην ΔΕΘ στις 8 του Σεπτέμβρη στις 6 το απόγευμα στην πλατεία Αριστοτέλους.

Να αποτελέσει το συλλαλητήριο εφαλτήριο για νέους αγώνες, πιο μεγάλους, μαζικούς, μαχητικούς, ταξικούς, που οι διεκδικήσεις για το σήμερα να ανοίγουν τον δρόμο για το αύριο, να δείχνουν την φιλολαϊκή διέξοδο.

Για την μεγάλη κοινωνική – πολιτική ανατροπή, για να πάρει ο λαός πραγματικά την εξουσία στα χέρια του, τα κλειδιά της οικονομίας και να γίνει κυρίαρχος του πλούτου που παράγει αλλάζοντας τον σκοπό παραγωγής – κατανομής.

Για αυτό όλοι με το ΠΑΜΕ, βάζουμε αποφασιστικά  όλοι πλάτη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας, για την αντεπίθεση, την ανατροπή.

Σαββίδης Παναγιώτης