Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
«Μια σύμπραξη της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και Πολυεθνικών Εταιρειών, χρησιμοποίησαν την οικονομική κρίση για να μετατρέψουν μια ευρωπαϊκή χώρα σε Κόλαση για τους... εργαζόμενούς της». Το παραπάνω απόσπασμα δεν είναι αυθαίρετη διαπίστωση του αρθρογράφου αλλά από τον έγκυρο και έγκριτο βρετανικό “The Guardian” (τεύχος 47/2017), που αναδημοσιεύτηκε στη γερμανική εφημερίδα “Der Freitag”
Η Ρουμανία ζει τα τρία τελευταία χρόνια σε ρυθμούς ανάπτυξης που θυμίζουν Κίνα ή Ινδία και χρησιμοποιείται από νεοφιλελεύθερους κύκλους, όπως πριν κάποια χρόνια τα νεοφιλελεύθερα οικονομικά μοντέλα των λεγόμενων Τίγρεων της Νοτιοανατολικής Ασίας ή του Περού, ως παραδείγματα προς μίμηση.
Μπορεί κάποιες περιοχές της ρουμανικής πρωτεύουσας να σφύζουν από ζωή, παραπλανώντας τον αδιάφορο παρατηρητή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Αθήνα, «εάν όμως», όπως γράφει ο Guardian, «ρίξει κάποιος μια πιο προσεκτική ματιά πίσω από τη βιτρίνα, στο εσωτερικό της χώρας θα διαπιστώσει φτώχεια, άθλιες συνθήκες για τους εργαζόμενους με φτηνή και ευέλικτη εργασία και κατά συνέπεια, χαμηλή αγοραστική δύναμη. Η χώρα έχει γίνει παράδεισος για επιχειρήσεις και οικονομολόγους, που βλέπουν μόνο αριθμούς, αλλά εφιάλτης για τους εργάτες. Εκατομμύρια εργαζόμενων δεν υπερβαίνουν σε αμοιβή τον ελάχιστο μισθό. Σύμφωνα με τις συμβάσεις εργασίας, κάθε τρίτος Ρουμάνος δικαιούται μόνο το νόμιμο κατώτατο μισθό. Η Ρουμανία είναι για επιχειρήσεις μια τεράστια «όαση» φτηνών εργατικών χεριών μέσα στην ενιαία αγορά της ΕΕ.
Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μια χώρα της ΕΕ με το πολυδιαφημιζόμενο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο Κοινωνικής Συνοχής και Αλληλεγγύης που ψηφίστηκε στη Λισσαβόνα το 2000;
Αυτό που συχνά «πουλιέται» από νεοφιλελεύθερους κύκλους «ως αποτέλεσμα των αναγκών της αγοράς», ήταν για τον Guardian «αποτέλεσμα της σύμπραξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της έντονης άσκησης πιέσεων από ξένους δανειστές-επενδυτές, που οδήγησαν τη ρουμανική κυβέρνηση στην απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, στην αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής θέσης των συνδικάτων, στην καθιέρωση χαμηλών μισθών και επισφαλούς απασχόλησης (μερικής, ευέλικτης και εκ περιτροπής) για τους εργαζόμενους, στο πλαίσιο της λεγόμενης μείωσης του μισθολογικού κόστους για τις επιχειρήσεις. Αναλυτές της αγοράς εργασίας εκτιμούν ότι πάνω από το 40% των Ρουμάνων εργαζομένων εργάζονται με τον κατώτατο νόμιμο μισθό και το 30% όλων των συμβάσεων εργασίας παρέχουν μισθό χαμηλότερο από τον κατώτερο».
Εάν αυτή την πολιτική της ρουμανικής κυβέρνησης, την μιμηθούν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μηδενικό για τους εργαζόμενους όλων των ευρωπαϊκών χωρών και οι συνθήκες εργασίας θα τείνουν να μοιάσουν εκείνες του 19ου αιώνα, ενώ τα κέρδη για τις πολυεθνικές θα εκτιναχτούν στα ύψη. Ηδη τον περασμένο χρόνο, οι 500 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έγιναν πλουσιότεροι κατά ένα τρισεκατομμύριο(1000 δις )δολάρια. Οι λαοί δεν είναι σε να συλλάβουν τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στη ζωή τους, αυτού του νομικού-θεσμικού πλαισίου, ούτε φυσικά τις αόρατες δυνάμεις που κρύβονται πίσω από αυτές τις πολιτικές αποφάσεις. Είναι πάνω και πέρα από τις πνευματικές τους δυνάμεις και τα συνδικάτα είναι ή διεφθαρμένα ή ανίκανα να εξηγήσουν στους εργαζόμενους τι ακριβώς συμβαίνει και περιορίζονται μόνο σε ανώδυνες, για το σύστημα, διαδηλώσεις, δίχως κάποιο αποτέλεσμα.
Μετά από ένα μικρό φιλελεύθερο διάλειμμα ευμάρειας για μεγάλο μέρος των λαών της Ευρώπης, η εξέλιξη αυτή, είναι αποτέλεσμα του αδιεξόδου των αγορών και η πολιτική εκδίκησης των εργοδοτών προς τους εργαζόμενους μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, που ήταν η Σοβιετική Ενωση.
Οσο αυτή η πολιτική θα εξαπλώνεται σαν μάστιγα σε ολόκληρη την Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο, οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, μέχρι να συμβεί ότι συνέβη στον Πρώτο και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που θα δώσει «τη λύση» για επαναδιανομή των αγορών. Μια μακάβρια λύση που θα στοιχίσει εκατομμύρια σε ανθρώπινες ζωές, κάτι που συμβαίνει ήδη πειραματικά και σε μικροκλίμακα, και τρισεκατομμύρια σε φυσικό και σε δομημένο περιβάλλον με κερδισμένους, όπως πάντα, τους ίδιους, που θα πείσουν τους λαούς τους ότι θα έχουν κι εκείνοι ένα μικρό μερίδιο από τη λεία που θα αποσπάσουν από τα γειτονικά «εχθρικά» κράτη.
Μπορεί κάποιες περιοχές της ρουμανικής πρωτεύουσας να σφύζουν από ζωή, παραπλανώντας τον αδιάφορο παρατηρητή, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Αθήνα, «εάν όμως», όπως γράφει ο Guardian, «ρίξει κάποιος μια πιο προσεκτική ματιά πίσω από τη βιτρίνα, στο εσωτερικό της χώρας θα διαπιστώσει φτώχεια, άθλιες συνθήκες για τους εργαζόμενους με φτηνή και ευέλικτη εργασία και κατά συνέπεια, χαμηλή αγοραστική δύναμη. Η χώρα έχει γίνει παράδεισος για επιχειρήσεις και οικονομολόγους, που βλέπουν μόνο αριθμούς, αλλά εφιάλτης για τους εργάτες. Εκατομμύρια εργαζόμενων δεν υπερβαίνουν σε αμοιβή τον ελάχιστο μισθό. Σύμφωνα με τις συμβάσεις εργασίας, κάθε τρίτος Ρουμάνος δικαιούται μόνο το νόμιμο κατώτατο μισθό. Η Ρουμανία είναι για επιχειρήσεις μια τεράστια «όαση» φτηνών εργατικών χεριών μέσα στην ενιαία αγορά της ΕΕ.
Πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μια χώρα της ΕΕ με το πολυδιαφημιζόμενο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο Κοινωνικής Συνοχής και Αλληλεγγύης που ψηφίστηκε στη Λισσαβόνα το 2000;
Αυτό που συχνά «πουλιέται» από νεοφιλελεύθερους κύκλους «ως αποτέλεσμα των αναγκών της αγοράς», ήταν για τον Guardian «αποτέλεσμα της σύμπραξης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της έντονης άσκησης πιέσεων από ξένους δανειστές-επενδυτές, που οδήγησαν τη ρουμανική κυβέρνηση στην απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, στην αποδυνάμωση της διαπραγματευτικής θέσης των συνδικάτων, στην καθιέρωση χαμηλών μισθών και επισφαλούς απασχόλησης (μερικής, ευέλικτης και εκ περιτροπής) για τους εργαζόμενους, στο πλαίσιο της λεγόμενης μείωσης του μισθολογικού κόστους για τις επιχειρήσεις. Αναλυτές της αγοράς εργασίας εκτιμούν ότι πάνω από το 40% των Ρουμάνων εργαζομένων εργάζονται με τον κατώτατο νόμιμο μισθό και το 30% όλων των συμβάσεων εργασίας παρέχουν μισθό χαμηλότερο από τον κατώτερο».
Εάν αυτή την πολιτική της ρουμανικής κυβέρνησης, την μιμηθούν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, τότε το αποτέλεσμα θα είναι μηδενικό για τους εργαζόμενους όλων των ευρωπαϊκών χωρών και οι συνθήκες εργασίας θα τείνουν να μοιάσουν εκείνες του 19ου αιώνα, ενώ τα κέρδη για τις πολυεθνικές θα εκτιναχτούν στα ύψη. Ηδη τον περασμένο χρόνο, οι 500 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έγιναν πλουσιότεροι κατά ένα τρισεκατομμύριο(1000 δις )δολάρια. Οι λαοί δεν είναι σε να συλλάβουν τις μακροχρόνιες επιπτώσεις στη ζωή τους, αυτού του νομικού-θεσμικού πλαισίου, ούτε φυσικά τις αόρατες δυνάμεις που κρύβονται πίσω από αυτές τις πολιτικές αποφάσεις. Είναι πάνω και πέρα από τις πνευματικές τους δυνάμεις και τα συνδικάτα είναι ή διεφθαρμένα ή ανίκανα να εξηγήσουν στους εργαζόμενους τι ακριβώς συμβαίνει και περιορίζονται μόνο σε ανώδυνες, για το σύστημα, διαδηλώσεις, δίχως κάποιο αποτέλεσμα.
Μετά από ένα μικρό φιλελεύθερο διάλειμμα ευμάρειας για μεγάλο μέρος των λαών της Ευρώπης, η εξέλιξη αυτή, είναι αποτέλεσμα του αδιεξόδου των αγορών και η πολιτική εκδίκησης των εργοδοτών προς τους εργαζόμενους μετά την κατάρρευση του αντίπαλου δέους, που ήταν η Σοβιετική Ενωση.
Οσο αυτή η πολιτική θα εξαπλώνεται σαν μάστιγα σε ολόκληρη την Ευρώπη και σε ολόκληρο τον κόσμο, οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι, μέχρι να συμβεί ότι συνέβη στον Πρώτο και στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, που θα δώσει «τη λύση» για επαναδιανομή των αγορών. Μια μακάβρια λύση που θα στοιχίσει εκατομμύρια σε ανθρώπινες ζωές, κάτι που συμβαίνει ήδη πειραματικά και σε μικροκλίμακα, και τρισεκατομμύρια σε φυσικό και σε δομημένο περιβάλλον με κερδισμένους, όπως πάντα, τους ίδιους, που θα πείσουν τους λαούς τους ότι θα έχουν κι εκείνοι ένα μικρό μερίδιο από τη λεία που θα αποσπάσουν από τα γειτονικά «εχθρικά» κράτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου