Υπάρχει Ευρωπαϊκή Αλληελεγγύη;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Στο προοίμιο της «Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης», διαβάζουμε μεταξύ άλλων, ότι, «οι αρχηγοί των κρατών μελών είναι ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΙ να θέσουν τις...

βάσεις μιας διαρκώς στενότερης ενώσεως των ευρωπαϊκών λαών,… να εξασφαλίσουν με κοινή δράση την οικονομική και κοινωνική πρόοδο των κρατών τους καταργώντας τους φραγμούς που διαιρούν την Ευρώπη, θέτοντας ως κύριο σκοπό των προσπαθειών τους τη σταθερή βελτίωση των όρων διαβιώσεως και απασχολήσεως των λαών τους,….. μεριμνώντας να ενισχύσουν την ενότητα των οικονομιών τους και να προωθήσουν την αρμονική τους ανάπτυξη, μειώνοντας τις υφιστάμενες ανισότητες μεταξύ των διαφόρων περιοχών και την καθυστέρηση των λιγότερο ευνοημένων», εκφράζοντας παράλληλα «την επιθυμία αλληλεγγύης μεταξύ των λαών τους με σεβασμό στην ιστορία τους, στον πολιτισμό τους και στη δική τους ενίσχυση των παραδόσεων».

Αλήθεια, πόσο δεσμευτική είναι αυτή η επιθυμία αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών και των λαών της ΕΕ; Στις Συνόδους Κορυφής των ηγετών της ΕΕ, η λέξη «αλληλεγγύη» είναι από της πιο συνηθισμένες, αλλά μόνο στα λόγια, για να επαληθευτεί η πικρή αλήθεια, που λέει, ότι, ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξε αλληλεγγύη μεταξύ κρατών παρά μόνο “Realpolitik” του «Ιδίου Συμφέροντος» κι αυτό είναι γνωστό, τουλάχιστον από την εποχή του Πλάτωνα και του Θουκυδίδη .

Οπως ισχυριζόταν ο φιλόσοφος της Ιδανικής Πολιτείας, «όσο το ίδιο συμφέρον θα υπερισχύει του κοινού συμφέροντος, όχι απλώς δεν μπορεί να υπάρξει αλληλεγγύη μεταξύ των ανθρώπων (πόσο μάλλον μεταξύ των κρατών), αλλά θα υπάρχει ένας διαρκής πόλεμος, διότι «ΤΟ ΜΕΝ ΚΟΙΝΟΝ (συμφέρον) ΣΥΝΔΕΙ, ΤΟ ΔΕ ΙΔΙΟΝ ΔΙΑΣΠΑ ΤΑ ΠΟΛΕΙΣ», αλλά και τους ανθρώπους.

Υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα από την παγκόσμια ιστορία, που «αποδεικνύουν του λόγου το αληθές». Θα αναφέρω μόνο μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με εμάς.

1. Τα ελληνικά κράτη-πόλεις της αρχαιότητας βρισκόταν σε μια διαρκή διαμάχη για οικονομική, πολιτική κυριαρχία και «ζωτικό χώρο». Για να υπερασπιστούν την ελευθερία τους, ήταν υποχρεωμένα να συνασπίζονται σε λυκο-συμμαχίες. Μόνο όταν κινδύνευαν από ισχυρότερους εξωτερικούς εχθρούς, τους Πέρσες, το «Κοινό Συμφέρον» υπερίσχυε του «Ιδίου», αλλά μέχρι να εξαλειφθεί ο κοινός εχθρός. Το κατά Ηρόδοτον, «Ὅμαιμον, Ὁμόγλωσσον, Ὁμόθρησκον καὶ Ὁμότροπον», δεν αποτέλεσε ποτέ λόγο, ικανό για να αποτρέψει το αλληλοφάγωμα μεταξύ «αδερφών και συμπατριωτών» Ελλήνων.

2. Το 1866, στη διάρκεια του λεγόμενου «Αδερφοκτόνου πολέμου» μεταξύ Γερμανίας(Πρωσίας) και Αυστρίας, συμμαχεί ο Μπίσμαρκ με τον μέχρι τότε εχθρό του την Ιταλία, ενάντια στην Αυστρία και μετά την αποφασιστική και τελική μάχη, όπου οι Αυστριακοί ταπεινώνονται χάνοντας συγχρόνως γύρω στις 13.000 άνδρες, μπαίνοντας ο Μπίσμαρκ στη Βιέννη, δηλώνει κυνικά «δεν ήρθαμε εδώ ως νικητές αλλά για να εφαρμόσουμε Realpolitik».

Αυτή η λέξη «Realpolitik» θα γίνει συνώνυμη της μέχρι σήμερα πολιτικής υποκρισίας και θα βρίσκει πάντοτε μιμητές, όπως π.χ. στο σημερινό προσφυγικό πρόβλημα της ΕΕ, όπου πολλά κράτη μέλη χρησιμοποιούν τον όρο αλληλεγγύη κατά περίπτωση και ανάλογα με το ίδιο συμφέρον τους.

Το πως ερμηνεύουν και κατανοούν τη λέξη αυτή οι Γερμανοί, ακόμη και σήμερα, φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετώπισαν (ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας) και αντιμετωπίζουν (ως φτηνά εργατικά χέρια) τους αδερφούς τους από την πρώην Ανατολική Γερμανία. Ηδη το προχθεσινό «Spiegel»( 01.11) μιλάει για «πολιτισμικό αποικιοκρατισμό των Ανατολικογερμανών από τους Δυτικογερμανούς». Αν και ο οικονομικός είναι πιο ευδιάκριτος, αφού εκτός του ότι Δυτικογερμανοί επιχειρηματίες αγόρασαν ολόκληρες κρατικές επιχειρήσεις της Ανατολικής Γερμανίας με το συμβολικό ποσό του ενός γερμανικού μάρκου, χιλιάδες Δυτικογερμανοί, πολλοί άνεργοι δάσκαλοι μέχρι το 1989, πήγαν στην Ανατολική Γερμανία και με μηνιαίο μισθό διπλάσιο από εκείνον που θα έπαιρναν ως δάσκαλοι (γύρω στις 12.000 γερμανικά μάρκα με κοινοτικά χρήματα, δηλαδή και δικά μας λεφτά), «εκπαίδευαν» ανατολικογερμανούς σε θέματα «δημοκρατίας», αγοράζοντας παράλληλα τα καλύτερα νεοκλασικά σπίτια στο κέντρο των ανατολικογερμανικών πόλεων. Με λίγα λόγια, έκαναν, αυτό που κάνουν ήδη στη χώρα μας και στην Πορτογαλία αγοράζοντας(Geheimtipp-insider's tip στα γερμανικά ΜΜΕ), ακίνητα στο κέντρο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, από «αλληλεγγύη».

Μόνο Ανιστόρητοι, Αφελείς ή Ανόητοι εξακολουθούν να πιστεύουν στη λεγόμενη Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη.