Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Πριν 23 αιώνες περίπου, έγραφε ο φιλόσοφος της Λογικής (Αριστοτέλης) στα «Ηθικά Νικομάχεια»:
«Λόγω ενός φυσικού ενστίκτου επιβίωσης, υπάρχει μια συντροφικότητα ανάμεσα σε όντα του ίδιου είδους. Αυτό το συναίσθημα συντροφικότητας είναι ιδιαίτερα έντονο στον άνθρωπο». Σ’ αυτό το συναίσθημα συντροφικότητας είδε ο Αριστοτέλης μια λογική πράξη αλληλεγγύης στο ίδιο είδος που δεν έχει και δε θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση μ’ αυτό που λέμε σήμερα, πνεύμα φιλανθρωπίας και ελέους του «Καλού (ισχυρού) Σαμαρείτη» προς τον ανήμπορο και τον αδύναμο, που έχει τη βάση του στη Χριστιανική ηθική του ελέους. Μια ασιατική ηθική του ανθρώπου-υπηκόου, του αφημένου στην αυθαίρετη βούληση του αφέντη-δεσπότη, που ήταν εντελώς ξένη με τη νοοτροπία του ελεύθερου πολίτη, που έχει νομική υπόσταση, όπως στην Αθήνα του Περικλή. «Οποιος δεν έχει την αρετή να ξέρει να πεθαίνει ζει αναγκαστικά τη ζωή του δούλου», πίστευε ο Πλάτων επικαλούμενος το γεγονός «ότι οι δούλοι δεν είχαν προτιμήσει την ελευθερία ή το θάνατο από την υποδούλωσή τους».
Οίκτος και έλεος-ελεημοσύνη, ήταν για τους αρχαίους Ελληνες συνώνυμο της δουλείας και μόνο ένας γεννημένος δούλος ήταν άξιος ελέους. Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, όταν κάποτε κατηγόρησαν κάποιοι τον Αριστοτέλη ως ανακόλουθο των λόγων του γιατί τον είδαν να κάνει μια καλή πράξη προς έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε, τους απάντησε πως δεν το έκανε από έλεος προς αυτόν, αλλά για τον εαυτό του, για να τιμήσει «το ανθρώπινον είδος». Με λίγα λόγια, οι αρχαίοι Ελληνες έβλεπαν στην ελεημοσύνη, όχι μόνο μια έπαρση και ανωτερότητα του ελεήμονα, αλλά και μια περιφρόνηση προς τον αποδέκτη της ελεημοσύνης.
Άλλο πράγμα λοιπόν η Αλληλεγγύη και άλλο η Φιλανθρωπία. Η Αλληλεγγύη είναι μια πράξη αυτοσεβασμού και αλληλοσεβασμού μεταξύ ισότιμων οντοτήτων ενώ η φιλανθρωπία είναι μια πράξη κοινωνικά ανώτερου προς κοινωνικά κατώτερο και ενέχει μέσα της το στοιχείο της κοινωνικής υπεροχής, του οίκτου, της ευγνωμοσύνης και της υποταγής εξ ου και οι ρήσεις: «Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει», που ισχύει για σκύλους, αλλά και ανθρώπους που τους μοιάζουν.
Τι πιο απάνθρωπο από το να καθιστάς ανθρώπους εξαρτημένους από τον οίκτο των άλλων και πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι εκείνος που είναι διαρκώς εξαρτημένος από την ελεημοσύνη των άλλων; Για το Σοπενάουερ «η επίκληση για έλεος είναι η άρνηση της ίδιας της ζωής, ο μηδενισμός της στην πράξη».
«Βοήθησε ο ίδιος τον εαυτό σου και τότε θα τρέξουν να σε βοηθήσουν όλοι». Αυτή είναι για τον Νίτσε «η αρχή της αγάπης προς τον πλησίον» και βάσει αυτής τη λογικής, αυτός που αγαπάει αληθινά τους συνανθρώπους που είναι σε απόγνωση, τους βοηθάει να σταθούν στα πόδια τους, τους παρέχει τα μέσα και τη δυνατότητα να διεκδικήσουν με αγώνες τη συμμετοχή τους στη ζωή, στην αληθινή ζωή και όχι μόνο στο όνειρο. Δεν υπάρχει πιο άθλιο και απάνθρωπο θέαμα να συμμετέχεις άμεσα ή ακόμη και έμμεσα, με την αδιαφορία σου, στην εξαθλίωση του άνεργου, του πρόσφυγα και γενικώς του ανήμπορου, να τον εξαναγκάζεις στην ελεημοσύνη και μετά να το «παίζεις» και «Καλός Σαμαρείτης», ικανοποιώντας, με το αζημίωτο φυσικά, τη δική σου ανάγκη για υπεροχή, για κοινωνική επιβεβαίωση ακόμη και για επικοινωνιακούς λόγους δημιουργίας ενός ευνοϊκού κλίματος προς τους δυνάμει πελάτες-καταναλωτές των υπηρεσιών που εμπορεύεσαι.
«Εχουμε πήξει» τα τελευταία χρόνια με τις κάθε λογής εκδηλώσεις «φιλανθρωπίας», που τείνουν να υποκαταστήσουν το λεγόμενο «Κοινωνικό Κράτος» και τις υποχρεώσεις του προς όλους τους πολίτες και το «Δικαίωμα στην Εργασία», καθιερώνοντας τον «Καλό Σαμαρείτη» σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις «Ανώτερων-Ισχυρών προς Κατώτερους-Αδύναμους», ακόμη και στις εργασιακές σχέσεις. Στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης, στη λεγόμενη ατμομηχανή και σε μια εποχή που το κεφάλαιο έχει πιάσει φανταστικά ρεκόρ σε κέρδη, εννιά εκατομμύρια εργαζόμενοι, η καλύτερα νεόδουλοι, αμείβονται με ένα ευρώ την ώρα (Βλέπε Hartz IV Konzept), και έρχεται μετά το κράτος με λεφτά των άλλων εργαζόμενων ως «Καλός Σαμαρείτης» για να τους δώσει χρήματα για ένδυση, στέγη, τροφή, νερό και ρεύμα, καθιστώντας τους ζητιάνους.
Μια τέτοια πολιτική, που κάνει αόρατη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και κρύβει παράλληλα τις πολιτικές αλληλεξαρτήσεις και τα πραγματικά συμφέροντα των ιδεολογικά και οικονομικά κυρίαρχων ομάδων, οδηγεί αναπόφευκτα στην αποβλάκωση των πολλών και στην κυριαρχία των λίγων που παρακάμπτουν τους κανόνες του σύγχρονου κράτους δικαίου, επιβάλλοντας το συμφέρον τους με τη μάσκα μιας δήθεν χριστιανικής ψευτοηθικής της απόλυτης υποκρισίας.
Το περίεργο ή διόλου περίεργο της υπόθεσης, είναι το γεγονός, ότι αυτό το μέτρο πάρθηκε από μια γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών με τους Πράσινους-Οικολόγους (G.Schröder και J. Fischer) με τον Götz Werner, έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της Γερμανίας να λέει: «το Σχέδιο Hartz IV είναι για τους εργαζόμενους μια ανοιχτή φυλακή, είναι μια ληστεία των βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους. Το Hartz IV βασανίζει τους ανθρώπους και καταστρέφει τη δημιουργικότητά τους».Το ακόμη πιο περίεργο και τραγικό συνάμα, είναι το γεγονός ότι όλο αυτό το απάνθρωπο σχέδιο έγινε με τη σύμφωνη γνώμη των γερμανικών συνδικάτων.
Και επειδή, όπως είχε γράψει πριν 25 αιώνες ο Πίνδαρος «μήτηρ πάντων η συνήθεια», ενέργειες όπως οι συναυλίες αλληλεγγύης για τρόφιμα και όχι για αγώνες διεκδικήσεων, έναν σκοπό μόνο μπορούν να υπηρετήσουν: «να συνηθίσουμε στη χριστιανική ηθική της υπέρτατης υποκρισίας περιμένοντας τον Καλό Σαμαρείτη».
Τέτοιες ενέργειες, σκόπιμες ή από απρονοησία, επιδιώκουν να κάνουν όλη την Ελλάδα μια ατέλειωτη παράγκα, παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα.
Πριν 23 αιώνες περίπου, έγραφε ο φιλόσοφος της Λογικής (Αριστοτέλης) στα «Ηθικά Νικομάχεια»:
«Λόγω ενός φυσικού ενστίκτου επιβίωσης, υπάρχει μια συντροφικότητα ανάμεσα σε όντα του ίδιου είδους. Αυτό το συναίσθημα συντροφικότητας είναι ιδιαίτερα έντονο στον άνθρωπο». Σ’ αυτό το συναίσθημα συντροφικότητας είδε ο Αριστοτέλης μια λογική πράξη αλληλεγγύης στο ίδιο είδος που δεν έχει και δε θα μπορούσε να έχει κάποια σχέση μ’ αυτό που λέμε σήμερα, πνεύμα φιλανθρωπίας και ελέους του «Καλού (ισχυρού) Σαμαρείτη» προς τον ανήμπορο και τον αδύναμο, που έχει τη βάση του στη Χριστιανική ηθική του ελέους. Μια ασιατική ηθική του ανθρώπου-υπηκόου, του αφημένου στην αυθαίρετη βούληση του αφέντη-δεσπότη, που ήταν εντελώς ξένη με τη νοοτροπία του ελεύθερου πολίτη, που έχει νομική υπόσταση, όπως στην Αθήνα του Περικλή. «Οποιος δεν έχει την αρετή να ξέρει να πεθαίνει ζει αναγκαστικά τη ζωή του δούλου», πίστευε ο Πλάτων επικαλούμενος το γεγονός «ότι οι δούλοι δεν είχαν προτιμήσει την ελευθερία ή το θάνατο από την υποδούλωσή τους».
Οίκτος και έλεος-ελεημοσύνη, ήταν για τους αρχαίους Ελληνες συνώνυμο της δουλείας και μόνο ένας γεννημένος δούλος ήταν άξιος ελέους. Σύμφωνα με τον Διογένη Λαέρτιο, όταν κάποτε κατηγόρησαν κάποιοι τον Αριστοτέλη ως ανακόλουθο των λόγων του γιατί τον είδαν να κάνει μια καλή πράξη προς έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε, τους απάντησε πως δεν το έκανε από έλεος προς αυτόν, αλλά για τον εαυτό του, για να τιμήσει «το ανθρώπινον είδος». Με λίγα λόγια, οι αρχαίοι Ελληνες έβλεπαν στην ελεημοσύνη, όχι μόνο μια έπαρση και ανωτερότητα του ελεήμονα, αλλά και μια περιφρόνηση προς τον αποδέκτη της ελεημοσύνης.
Άλλο πράγμα λοιπόν η Αλληλεγγύη και άλλο η Φιλανθρωπία. Η Αλληλεγγύη είναι μια πράξη αυτοσεβασμού και αλληλοσεβασμού μεταξύ ισότιμων οντοτήτων ενώ η φιλανθρωπία είναι μια πράξη κοινωνικά ανώτερου προς κοινωνικά κατώτερο και ενέχει μέσα της το στοιχείο της κοινωνικής υπεροχής, του οίκτου, της ευγνωμοσύνης και της υποταγής εξ ου και οι ρήσεις: «Δεν δαγκώνεις το χέρι που σε ταΐζει», που ισχύει για σκύλους, αλλά και ανθρώπους που τους μοιάζουν.
Τι πιο απάνθρωπο από το να καθιστάς ανθρώπους εξαρτημένους από τον οίκτο των άλλων και πόσο ελεύθερος μπορεί να είναι εκείνος που είναι διαρκώς εξαρτημένος από την ελεημοσύνη των άλλων; Για το Σοπενάουερ «η επίκληση για έλεος είναι η άρνηση της ίδιας της ζωής, ο μηδενισμός της στην πράξη».
«Βοήθησε ο ίδιος τον εαυτό σου και τότε θα τρέξουν να σε βοηθήσουν όλοι». Αυτή είναι για τον Νίτσε «η αρχή της αγάπης προς τον πλησίον» και βάσει αυτής τη λογικής, αυτός που αγαπάει αληθινά τους συνανθρώπους που είναι σε απόγνωση, τους βοηθάει να σταθούν στα πόδια τους, τους παρέχει τα μέσα και τη δυνατότητα να διεκδικήσουν με αγώνες τη συμμετοχή τους στη ζωή, στην αληθινή ζωή και όχι μόνο στο όνειρο. Δεν υπάρχει πιο άθλιο και απάνθρωπο θέαμα να συμμετέχεις άμεσα ή ακόμη και έμμεσα, με την αδιαφορία σου, στην εξαθλίωση του άνεργου, του πρόσφυγα και γενικώς του ανήμπορου, να τον εξαναγκάζεις στην ελεημοσύνη και μετά να το «παίζεις» και «Καλός Σαμαρείτης», ικανοποιώντας, με το αζημίωτο φυσικά, τη δική σου ανάγκη για υπεροχή, για κοινωνική επιβεβαίωση ακόμη και για επικοινωνιακούς λόγους δημιουργίας ενός ευνοϊκού κλίματος προς τους δυνάμει πελάτες-καταναλωτές των υπηρεσιών που εμπορεύεσαι.
«Εχουμε πήξει» τα τελευταία χρόνια με τις κάθε λογής εκδηλώσεις «φιλανθρωπίας», που τείνουν να υποκαταστήσουν το λεγόμενο «Κοινωνικό Κράτος» και τις υποχρεώσεις του προς όλους τους πολίτες και το «Δικαίωμα στην Εργασία», καθιερώνοντας τον «Καλό Σαμαρείτη» σε όλες τις κοινωνικές σχέσεις «Ανώτερων-Ισχυρών προς Κατώτερους-Αδύναμους», ακόμη και στις εργασιακές σχέσεις. Στην πλουσιότερη χώρα της Ευρώπης, στη λεγόμενη ατμομηχανή και σε μια εποχή που το κεφάλαιο έχει πιάσει φανταστικά ρεκόρ σε κέρδη, εννιά εκατομμύρια εργαζόμενοι, η καλύτερα νεόδουλοι, αμείβονται με ένα ευρώ την ώρα (Βλέπε Hartz IV Konzept), και έρχεται μετά το κράτος με λεφτά των άλλων εργαζόμενων ως «Καλός Σαμαρείτης» για να τους δώσει χρήματα για ένδυση, στέγη, τροφή, νερό και ρεύμα, καθιστώντας τους ζητιάνους.
Μια τέτοια πολιτική, που κάνει αόρατη την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και κρύβει παράλληλα τις πολιτικές αλληλεξαρτήσεις και τα πραγματικά συμφέροντα των ιδεολογικά και οικονομικά κυρίαρχων ομάδων, οδηγεί αναπόφευκτα στην αποβλάκωση των πολλών και στην κυριαρχία των λίγων που παρακάμπτουν τους κανόνες του σύγχρονου κράτους δικαίου, επιβάλλοντας το συμφέρον τους με τη μάσκα μιας δήθεν χριστιανικής ψευτοηθικής της απόλυτης υποκρισίας.
Το περίεργο ή διόλου περίεργο της υπόθεσης, είναι το γεγονός, ότι αυτό το μέτρο πάρθηκε από μια γερμανική κυβέρνηση συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών με τους Πράσινους-Οικολόγους (G.Schröder και J. Fischer) με τον Götz Werner, έναν από τους μεγαλύτερους επιχειρηματίες της Γερμανίας να λέει: «το Σχέδιο Hartz IV είναι για τους εργαζόμενους μια ανοιχτή φυλακή, είναι μια ληστεία των βασικών δικαιωμάτων και ελευθεριών τους. Το Hartz IV βασανίζει τους ανθρώπους και καταστρέφει τη δημιουργικότητά τους».Το ακόμη πιο περίεργο και τραγικό συνάμα, είναι το γεγονός ότι όλο αυτό το απάνθρωπο σχέδιο έγινε με τη σύμφωνη γνώμη των γερμανικών συνδικάτων.
Και επειδή, όπως είχε γράψει πριν 25 αιώνες ο Πίνδαρος «μήτηρ πάντων η συνήθεια», ενέργειες όπως οι συναυλίες αλληλεγγύης για τρόφιμα και όχι για αγώνες διεκδικήσεων, έναν σκοπό μόνο μπορούν να υπηρετήσουν: «να συνηθίσουμε στη χριστιανική ηθική της υπέρτατης υποκρισίας περιμένοντας τον Καλό Σαμαρείτη».
Τέτοιες ενέργειες, σκόπιμες ή από απρονοησία, επιδιώκουν να κάνουν όλη την Ελλάδα μια ατέλειωτη παράγκα, παράγκα, παράγκα, παράγκα του χειμώνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου