Αυτοκτονικά μέτρα και σταθμά

Απ' τις πρώτες μέρες της πρωτηφορά αριστεράς, η αυτοκτονία ανθρώπων που δεν άντεξαν τη φτώχεια, την ανέχεια, την ανυπαρξία μέλλοντος, το πετσόκομμα της αξιοπρέπειάς τους «με το νόμο», υψώθηκε σα διαπιστωτικό λάβαρο εναντίον της κυρίαρχης αντεργατικής πολιτικής. Ηταν το χυδαιότερο απ' τα επικοινωνιακά τρικ, αντάξιο του θρυλικού αντιστασιακού δεκαεφταώρου... Απ' την κατάθεση ανθέων στην πλατεία Συντάγματος ως τα τουήτ μηνύματα υψηλής πολιτικής υποκρισίας, μέσα σε μια διετία, η αυτοκτονία από απελπισία αποδιδόμενη στην οικονομική ασφυξία, περιβλήθηκε έναν τύπο θυσιαστικής μαρτυρολογίας, εξαιρετικά επικίνδυνο για τη γενική αγωνιστική υγεία και τη συλλογική πνευματική νηφαλιότητα.

Στο κλίμα εργασιακής και οικονομικής εξαθλίωσης, παρατεταμένης ανασφάλειας, που ζει η πλειονότητα των εργαζομένων, το δολοφονικό «μαράζι» που έστειλε ανθρώπους στην αρρώστια και το θάνατο, η αυτοχειρία, η υποκατάσταση της ταξικής συνείδησης από «συλλογικότητες» στημένες κατά περίσταση ικανές να εξυπηρετήσουν, εκτός απ' τον αυτοπροσδιοριστικό σκοπό τους, και τον μεγαλύτερο που είναι ο κερματισμός του εργατικού κινήματος, υπερπροβλήθηκε επικίνδυνα. Σ' αυτό δε το τραγικό ζήτημα, οι κυβερνώντες ξαφνικά πολύ αγάπησαν τα ανθρωποφάγα μήντια, που αναζητούν εναγωνίως παραλλαγές δραμάτων στη γκλαμουριά του λάιφ στάιλ.

Εδώ απαιτείται ανάλυση σε βάθος των προπαγανδιστικών μηχανισμών που εκμεταλλεύονται την ευκαιρία να μεταστρέφουν προς όφελός τους, το αποτέλεσμα των άθλιων πολιτικών του επιλογών. Η αυτοκτονία είναι πράξη με ονοματεπώνυμο. Εχει πρόσωπο. Οταν όμως αναζητήσει κανείς αίτια, κίνητρα, αυτό το εντελώς ανθρώπινο ερωτηματικό «ποιος όπλισε το χέρι του αυτόχειρα;» που βοηθάει στο να κατανοηθεί το αδιανόητο τέτοιου θανάτου, ανοίγει ο ασκός του Αιόλου στην υπόδειξη «ηθικών αυτουργών». Τα μνημόνια, η κρίση, οι προηγούμενες κυβερνήσεις, οι επόμενες, η δικαιοσύνη κ.λπ.

Θυμηθείτε όμως και πώς αντιμετωπίστηκε, ως ηρωικό ατομικό δικαίωμα, η εκούσια αυτοκτονία πάσχοντος από καρκίνο γνωστού δημοσιογράφου, που πήγε στην Ελβετία για να το πετύχει «νόμιμα», έγραψε βιβλίο κι άνοιξε μια τεράστια, ξανά, συζήτηση για την ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Τότε άρχισε και η αναζήτηση για τη νομοθέτηση της ευχέρειας να... διαλέγει κανείς το θάνατό του. Με κρατική άδεια, των αρχών δηλαδή, που δεν θα διώκονται και δεν θα διώκουν τους υποβοηθήσαντες.

Η εύκολη απάντηση, φθηνοπολιτική και χειραγωγική, άθλια λαϊκίστικη, είναι πως πρόκειται για δυο διαφορετικές αυτοκτονίες. Με διαφορετικό «είδος» πόνου ψυχοσωματικού κι ενδεχομένως και περί διαφορετικής αξιοπρέπειας και υπεράσπισής της. Κι έτσι η αυτοκτονία περιβάλλεται τον τύπο του ύψιστου ανθρώπινου δικαιώματος, που την υπερασπίζονται όσοι δεν την διαπράττουν, το οποίο γίνεται και υπόθεση του κράτους, που στη μία είναι ηθικός αυτουργός και στην άλλη ηθικός αρωγός...

Η ερώτηση που υπέβαλαν οι σύντροφοι βουλευτές του ΚΚΕ (Βαρδαλής, Δελής) για τον άδικο χαμό της εργαζόμενης στην επιχείρηση «Καρυπίδης», βάζει το πλαίσιο μέσα στο οποίο συντελέστηκε η αυτοχειρία, χωρίς να παγιδεύει το θύμα στη σκοπιμότητα της επικαιρότητας. Είναι η καλύτερη ανάδειξη της άθλιας πολιτικής που προσπαθεί να εκμεταλλευθεί τα θύματα, αλλά κυρίως ξεσκεπάζει την προστασία που παρέχεται από τους οψίμως θρηνούντες, στους πραγματικούς θύτες όλων των εργατών, πεθαμένων και ζωντανών. Γιατί η φτώχεια δεν είναι αρρώστια και πόνος που δεν αντέχεται, αλλά πολιτική που ανατρέπεται.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

rizospastis