H Ιστορία Επαναλαμβάνεται δυο Φορές… τη δεύτερη ως Φάρσα;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Είναι Νοέμβριος του 1918, έχει λήξει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος και Αγγλία, Γαλλία, ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, Κίνα, Ιαπωνία, Ιταλία και άλλες 10 χώρες μεταξύ των οποίων και...

η Ελλάδα, ετοιμάζονται να καταπνίξουν τη ρωσική Επανάσταση πολεμώντας στο πλευρό των τσαρικών δυνάμεων, ενάντια στους Μπολσεβίκους του Λένιν.

Ο Γάλλος πρωθυπουργός Ζωρζ Κλεμανσώ ζητάει από το Γάλλο στρατηγό του Μακεδονικού Μετώπου της Αντάντ, να επέμβει στην Κριμαία με σκοπό, κατά δήλωσή του:«... δια να πραγματοποιήσωμεν τον οικονομικόν αποκλεισμόν του Μπολσεβικισμού και προκαλέσωμεν την πτώσιν του». .Μια παρόμοια επιστολή στέλνει και προς τον Ελληνα πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος με μεγάλη χαρά ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του «φίλου του» Κλεμανσώ.

Λίγους μήνες αργότερα, το Γενάρη του 1919, 23.000 έλληνες στρατιώτες(η 2η και η 13η μεραρχία), ξεκινούν για την Οδησσό μαζί με τέσσερα πολεμικά πλοία, σχεδόν το μισό ελληνικό στόλο. Την ίδια ημέρα που τα ελληνικά πολεμικά πλοία περνούσαν τον πορθμό του Βοσπόρου ανενόχλητα, αφού η Τουρκία είχε ήδη υποχρεωθεί στον πλήρη αφοπλισμό (οι αξιωματικοί του τουρκικού στρατού είχαν υποχρεωθεί να παραδώσουν ακόμη και τα περίστροφά τους), την ίδια ακριβώς στιγμή(ίσως να είχαν συναντηθεί μάλιστα δίχως να το γνωρίζουν) ο Mustafa Kemal ο επονομαζόμενος αργότερα και Atatürk(πατέρας των Τούρκων) ταξίδευε με ένα μικρό πλοιάριο για την Αμισό( Σαμψούντα) ώστε να συναντήσει τον κουρδικής καταγωγής αρχηγό των Τσετών Topal(Κουτσό) Osman για να οργανώσουν την εξόντωση των Ποντίων και τον επανεξοπλισμό του τουρκικού στρατού υπό την ηγεσία του.

Τα υπόλοιπα είναι λίγο-πολύ γνωστά. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις της Κριμαίας ηττήθηκαν και μαζί τους φυσικά και οι Ελληνες. Οι Γάλλοι δεν έχασαν ούτε ένα στρατιώτη, ενώ οι Ελληνες έχασαν 179 στρατιώτες, είχαν 173 αγνοούμενους, 657 τραυματίες από τους οποίους 46 έχασαν τη ζωή τους και το χειρότερο από όλα, όπως ήταν αναμενόμενο, οι 350 000 Ελληνες της Κριμαίας είχαν υποστεί αντίποινα.

Με λίγα λόγια, εάν υπήρχε μια χώρα από τις 18 που δεν είχε απολύτως κανένα συμφέρον να εκστρατεύσει κατά των Μπολσεβίκων και μάλιστα στην Κριμαία, ήταν η Ελλάδα, αφού εκτός από τους 350 000 Ελληνες που ζούσαν στην Κριμαία, υπήρχαν άλλοι τόσοι κυρίως πόντιοι, που ζούσαν σε ρωσικό έδαφος, στις ανατολικές ακτές της Μαύρης Θάλασσας.



Μετά την ήττα, οι ταλαιπωρημένοι και καταπονημένοι Ελληνες στρατιώτες των δύο μεραρχιών από τους Βαλκανικούς πολέμους, τον Δεύτερο Παγκόσμιο και την Κριμαία στάλθηκαν αμέσως στη Σμύρνη για να καταλήξουν στο Σαγγάριο με τα γνωστά τραγικά αποτελέσματα.

Αυτά που μέχρι σήμερα αγνοούν οι περισσότεροι Ελληνες, είναι τα εξής. Πρώτον, ο μόνιμος φόβος των Αγγλογάλλων από την εποχή της Μ. Αικατερίνης και αργότερα των Αμερικανών, ήταν μην τυχόν και αποκτήσουν οι Ρώσοι πρόσβαση στη Μεσόγειο και στον Ινδικό Ωκεανό(γι αυτό και οι διαμάχες για το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη).

Δεύτερον, Η μοναδική γειτονική χώρα που όχι μόνο δεν έστειλε ούτε έναν στρατιώτη κατά των Μπολσεβίκων, αλλά ο Μουσταφά Κεμάλ ήταν ο μοναδικός ηγέτης ξένης χώρας, που μίλησε με θερμά λόγια για τον Λένιν και τους Μπολσεβίκους. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που αίφνης οι πρώην σύμμαχοί μας, «μας πούλησαν» και συμμάχησαν μαζί του, φοβούμενοι, ότι θα συμμαχήσει με τη Σοβιετική Ενωση του Λένιν.

Γνωρίζοντας ο Ερντογάν αυτούς τους φόβους των Ευρωπαίων και των Αμερικανών, παίζει ακριβώς το ίδιο παιχνίδι με το οποίο έπαιξε και κέρδισε ο Μουσταφά Κεμάλ-Ατατούρκ τον Ελευθέριο Βενιζέλο για τον οποίο επιβεβαιώθηκε μια Γαλλική παροιμία που λέει:«Ο Αράπης εκτέλεσε τη δουλειά που του ανατέθηκε, τώρα μπορεί ο Αράπης να πάει στο διάολο». Αυτή τη στιγμή εμείς επιδεικνύουμε μια άκρως νομοταγή στάση προς τους «Δυτικούς φίλους μας», οι οποίοι σε αντίθεση με τον «Σουλτάνο», μας έχουν στο «τσεπάκι τους». Θα πρέπει να είναι κάποιος βλακωδώς αφελής για να πιστέψει ότι οι Ευρωπαίοι «εταίροι μας» και οι Αμερικανοί «φίλοι μας», θα πάρουν το μέρος μας όταν αγριέψουν τα πράγματα. Μέχρι τότε, μέχρι να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα, αλλά και μετά, θα είμαστε εντελώς μόνοι μας κι αυτό είναι καλό να το γνωρίζουμε, τουλάχιστον, από τώρα, για να πάψουμε να πιστεύουμε σ’ αυτό που, ως συνήθως, ευχόμαστε πάντα. ¨