Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΑν μπορούσαμε σε μια φράση με δυο λέξεις να δώσουμε όλο το νόημα της αρχαιοελληνικής «Φιλοσοφίας», αλλά και της «Ιστορίας», αυτή θα ήταν,«η Αναζήτηση της Α - λήθειας», όπου η λέξη Α - λήθεια, αποτελούμενη από το στερητικό «Α» και τη «Λήθη», σήμαινε για τους αρχαίους προγόνους μας «ανασύρω κάτι που...
Το ζήτημα της «Α – λήθειας» ήταν ένα από τα πρώτα ερωτήματα της φιλοσοφίας και σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, η «Α – λήθεια» δεν είναι απλώς και μόνο μια κατάσταση πραγματικών γεγονότων, τα οποία θα μπορούσε κάποιος να τα ερμηνεύσει όπως τον βολεύει, αλλά θα πρέπει να αναζητηθεί και να ανιχνευθεί η μαρτυρία και η σχέση των υποκειμένων με τα γεγονότα.
Πότε κηρύχτηκε εντέλει η Επανάσταση του 1821, στις 22 Φεβρουαρίου από τον αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας η όπως μαθαίναμε στο σχολείο μέχρι πρόσφατα, «κηρύχθηκε στις 25 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα Καλαβρύτων όταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας και όρκισε σε αυτό τους αγωνιστές»
Ξεκίνησε λοιπόν η επανάσταση από τους αρματολούς και κλέφτες, ή από πεφωτισμένους και συνειδητούς Ελληνες της διασποράς και στην πορεία την αγκάλιασε ο λαός; Μήπως ισχύει αυτό που είχε γράψει, ο απόγονος αγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και αιρετικός στις απόψεις του, ο Γιάννης Σκαρίμπας:«Το Πατριαρχείο την αφόρισε(την επανάσταση), οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες τη χλεύασαν και ο Καποδίστριας της γύρισε τις πλάτες».
«Στην πρώτη μεγάλη μάχη στις 7 Ιουνίου του 1821 στο Δραγατσάνι, οι ιερολοχίτες, φοιτητές και νέοι της διασποράς, θα πολεμήσουν ηρωικά σε έναν άνισο αγώνα. 25 αξιωματικοί και 180 ιερολοχίτες νεκροί και 37 αιχμάλωτοι, οι οποίοι θα σταλούν στην Πόλη για να αποκεφαλιστούν». Πόσοι γνωρίζουμε έστω ένα όνομα κάποιου ιερολοχίτη;
Η Εκκλησία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον Αγώνα αλλά τον πολέμησε με κάθε τρόπο. Αφόρισε τον Ρήγα Φεραίο, εναντιώθηκε στις απόψεις για «Ελευθερία, Ισότητα και Δημοκρατία» που τις είδε (και τις βλέπει μέχρι σήμερα) σαν «αντιχριστιανικές» απόψεις του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Κανείς δεν ήταν στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όχι μόνο δεν σήκωσε το λάβαρο (που φτιάχτηκε μετά από 50 χρόνια) αλλά έβριζε το μέλος της Φιλικής Εταιρείας Παπαφλέσσα ως «εξωλέστατον». Μετά την εισβολή του Ιμπραήμ, η Επανάσταση κινδύνευσε γιατί οι Ελληνες πολεμούσαν περισσότερο μεταξύ τους παρά εναντίον των Τούρκων και σώθηκε χάριν του Θ. Κολοκοτρώνη και της επέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων στην ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Ο Νικηταράς(Νικήτας Σταματελόπουλος), ο ανιψιός και το δεξί χέρι του Θ. Κολοκοτρώνη, ο μόνος που δε συμμετείχε στο πλιάτσικο της Τριπολιτσάς ήταν ευρύτερα γνωστός ως. ο πιο ανιδιοτελής και έντιμος ήρωας του 21, που δε δέχτηκε καμιά αμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Τελικά πέθανε τυφλός, πάμπτωχος και ζητιάνος, ακολουθώντας τη σκληρή μοίρα των έντιμων, που θέλει «οι δουλοπρεπείς και καιροσκόποι να παραμένουν για πάντα δουλοπρεπείς και καιροσκόποι & οι έντιμοι να παραμένουν για πάντα έντιμοι και φτωχοί
Στα σχολεία μας μάθαιναν ότι η Επανάσταση ήταν κυρίως υπόθεση των Ελλήνων του Μωριά, της Ρούμελης και κάποιων νησιών του Αιγαίου. Πόσοι Ελληνες γνωρίζουν ότι π.χ, οι Κυδωνίες ή Αϊβαλί (τουρκ. Κυδώνι) μια πόλη με ελληνικό πληθυσμό 30.000 στις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης και ένα από τα σπουδαιότερα οικονομικά και πολιτιστικά κέντρα του υπόδουλου Ελληνισμού, το δεύτερο μετά τη Σμύρνη, καταστράφηκε από τουρκικό στρατό, που μπήκε στην πόλη στις 2 Ιουνίου 1821 για να καταπνίξει την εξέγερση των Ελλήνων και όπως γράφει ο αυτόπτης μάρτυρας Ιωάννης Φιλήμων:
«Η πυρκαϊά, άμα τεθείσα, ηυξήθη κολοσσιαία, ένεκα των πολλών ελαιουργείων και ελαιοπωλείων· οι ναοί, η σχολή, η βιβλιοθήκη και πάντα τα καταστήματα κατέπεσαν ολόκαυστα. Πατέρες, σύζυγοι, τέκνα, περιέτρεχον από του ενός εις το άλλο μέρος τρομώδη και αμηχανούντα, όπως διεκφύγωσι την σφαγήν... Ούτω κατεστράφη η πόλις των Κυδωνιών, σφαγείσα και αιχμαλωτισθείσα κατά το έν τρίτον, λεηλατηθείσα κατά το όλον και αποτεφρωθείσα κατά κράτος».
Όσοι Κυδωνιάτες σώθηκαν, κατέφυγαν σε άλλα νησιά και στην Πελοπόννησο και έλαβαν ενεργό μέρος στον Αγώνα. Το επώνυμο Αϊβαλιώτης είναι διάσπαρτο σε πολλά ελληνικά νησιά του Βορείου Αιγαίου.
Η περίφημη ρήση του εθνικού μας ποιητή, «το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές», έχει παντοτινή ισχύ ή ισχύει μόνο όταν μας βολεύει;
Θα πρέπει να ρωτάμε πάντοτε αν η αλήθεια μας βολεύει ή θα την λέμε γιατί έτσι πρέπει και γιατί, έτσι κι αλλιώς, όπως είχε γράψει ο Σοφοκλής πριν 25 αιώνες :«Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου»(Κανένα ψέμα δεν προφταίνει να γεράσει);
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας, τους οποίους επικαλούμεθα μόνο όταν μας συμφέρει, είχαν τέτοια αυτοπεποίθηση, που δεν δίσταζαν να πουν κάποιες επώδυνες αλήθειες. Αν μπορούσαν σήμερα κάποιοι εθνοκάπηλοι(έμποροι πατριωτισμού), θα απαγόρευαν την τραγωδία «Πέρσαι» του Αισχύλου ως φιλικά προσκείμενη προς τους εχθρούς μας Πέρσες και θα λογόκριναν την Ιλιάδα στα σημεία που παρουσίαζαν τον αρχηγό τον Ελλήνων, τον Αγαμέμνονα, το πιο αντιπαθητικό πρόσωπο της Ιλιάδας και τους Πρίαμο, Εκτορα, Ανδρομάχη και Εκάβη(ξένο DNA), τα πιο συμπαθητικά πρόσωπα (αν είναι δυνατόν).
Πότε κηρύχτηκε εντέλει η Επανάσταση του 1821, στις 22 Φεβρουαρίου από τον αρχηγό της Φιλικής Εταιρείας η όπως μαθαίναμε στο σχολείο μέχρι πρόσφατα, «κηρύχθηκε στις 25 Μαρτίου 1821 στην Αγία Λαύρα Καλαβρύτων όταν ο Παλαιών Πατρών Γερμανός ύψωσε το λάβαρο της Αγίας Λαύρας και όρκισε σε αυτό τους αγωνιστές»
Ξεκίνησε λοιπόν η επανάσταση από τους αρματολούς και κλέφτες, ή από πεφωτισμένους και συνειδητούς Ελληνες της διασποράς και στην πορεία την αγκάλιασε ο λαός; Μήπως ισχύει αυτό που είχε γράψει, ο απόγονος αγωνιστών της Επανάστασης του 1821 και αιρετικός στις απόψεις του, ο Γιάννης Σκαρίμπας:«Το Πατριαρχείο την αφόρισε(την επανάσταση), οι Πρόκριτοι και οι Ιεράρχες τη χλεύασαν και ο Καποδίστριας της γύρισε τις πλάτες».
«Στην πρώτη μεγάλη μάχη στις 7 Ιουνίου του 1821 στο Δραγατσάνι, οι ιερολοχίτες, φοιτητές και νέοι της διασποράς, θα πολεμήσουν ηρωικά σε έναν άνισο αγώνα. 25 αξιωματικοί και 180 ιερολοχίτες νεκροί και 37 αιχμάλωτοι, οι οποίοι θα σταλούν στην Πόλη για να αποκεφαλιστούν». Πόσοι γνωρίζουμε έστω ένα όνομα κάποιου ιερολοχίτη;
Η Εκκλησία όχι μόνο δεν πρωτοστάτησε στον Αγώνα αλλά τον πολέμησε με κάθε τρόπο. Αφόρισε τον Ρήγα Φεραίο, εναντιώθηκε στις απόψεις για «Ελευθερία, Ισότητα και Δημοκρατία» που τις είδε (και τις βλέπει μέχρι σήμερα) σαν «αντιχριστιανικές» απόψεις του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης. Κανείς δεν ήταν στην Αγία Λαύρα στις 25 Μαρτίου και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός όχι μόνο δεν σήκωσε το λάβαρο (που φτιάχτηκε μετά από 50 χρόνια) αλλά έβριζε το μέλος της Φιλικής Εταιρείας Παπαφλέσσα ως «εξωλέστατον». Μετά την εισβολή του Ιμπραήμ, η Επανάσταση κινδύνευσε γιατί οι Ελληνες πολεμούσαν περισσότερο μεταξύ τους παρά εναντίον των Τούρκων και σώθηκε χάριν του Θ. Κολοκοτρώνη και της επέμβασης των Μεγάλων Δυνάμεων στην ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Ο Νικηταράς(Νικήτας Σταματελόπουλος), ο ανιψιός και το δεξί χέρι του Θ. Κολοκοτρώνη, ο μόνος που δε συμμετείχε στο πλιάτσικο της Τριπολιτσάς ήταν ευρύτερα γνωστός ως. ο πιο ανιδιοτελής και έντιμος ήρωας του 21, που δε δέχτηκε καμιά αμοιβή για τις υπηρεσίες του προς την πατρίδα. Τελικά πέθανε τυφλός, πάμπτωχος και ζητιάνος, ακολουθώντας τη σκληρή μοίρα των έντιμων, που θέλει «οι δουλοπρεπείς και καιροσκόποι να παραμένουν για πάντα δουλοπρεπείς και καιροσκόποι & οι έντιμοι να παραμένουν για πάντα έντιμοι και φτωχοί
Στα σχολεία μας μάθαιναν ότι η Επανάσταση ήταν κυρίως υπόθεση των Ελλήνων του Μωριά, της Ρούμελης και κάποιων νησιών του Αιγαίου. Πόσοι Ελληνες γνωρίζουν ότι π.χ, οι Κυδωνίες ή Αϊβαλί (τουρκ. Κυδώνι) μια πόλη με ελληνικό πληθυσμό 30.000 στις παραμονές της Ελληνικής Επανάστασης και ένα από τα σπουδαιότερα οικονομικά και πολιτιστικά κέντρα του υπόδουλου Ελληνισμού, το δεύτερο μετά τη Σμύρνη, καταστράφηκε από τουρκικό στρατό, που μπήκε στην πόλη στις 2 Ιουνίου 1821 για να καταπνίξει την εξέγερση των Ελλήνων και όπως γράφει ο αυτόπτης μάρτυρας Ιωάννης Φιλήμων:
«Η πυρκαϊά, άμα τεθείσα, ηυξήθη κολοσσιαία, ένεκα των πολλών ελαιουργείων και ελαιοπωλείων· οι ναοί, η σχολή, η βιβλιοθήκη και πάντα τα καταστήματα κατέπεσαν ολόκαυστα. Πατέρες, σύζυγοι, τέκνα, περιέτρεχον από του ενός εις το άλλο μέρος τρομώδη και αμηχανούντα, όπως διεκφύγωσι την σφαγήν... Ούτω κατεστράφη η πόλις των Κυδωνιών, σφαγείσα και αιχμαλωτισθείσα κατά το έν τρίτον, λεηλατηθείσα κατά το όλον και αποτεφρωθείσα κατά κράτος».
Όσοι Κυδωνιάτες σώθηκαν, κατέφυγαν σε άλλα νησιά και στην Πελοπόννησο και έλαβαν ενεργό μέρος στον Αγώνα. Το επώνυμο Αϊβαλιώτης είναι διάσπαρτο σε πολλά ελληνικά νησιά του Βορείου Αιγαίου.
Η περίφημη ρήση του εθνικού μας ποιητή, «το έθνος πρέπει να θεωρεί εθνικό ότι είναι αληθές», έχει παντοτινή ισχύ ή ισχύει μόνο όταν μας βολεύει;
Θα πρέπει να ρωτάμε πάντοτε αν η αλήθεια μας βολεύει ή θα την λέμε γιατί έτσι πρέπει και γιατί, έτσι κι αλλιώς, όπως είχε γράψει ο Σοφοκλής πριν 25 αιώνες :«Ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου»(Κανένα ψέμα δεν προφταίνει να γεράσει);
Οι αρχαίοι πρόγονοί μας, τους οποίους επικαλούμεθα μόνο όταν μας συμφέρει, είχαν τέτοια αυτοπεποίθηση, που δεν δίσταζαν να πουν κάποιες επώδυνες αλήθειες. Αν μπορούσαν σήμερα κάποιοι εθνοκάπηλοι(έμποροι πατριωτισμού), θα απαγόρευαν την τραγωδία «Πέρσαι» του Αισχύλου ως φιλικά προσκείμενη προς τους εχθρούς μας Πέρσες και θα λογόκριναν την Ιλιάδα στα σημεία που παρουσίαζαν τον αρχηγό τον Ελλήνων, τον Αγαμέμνονα, το πιο αντιπαθητικό πρόσωπο της Ιλιάδας και τους Πρίαμο, Εκτορα, Ανδρομάχη και Εκάβη(ξένο DNA), τα πιο συμπαθητικά πρόσωπα (αν είναι δυνατόν).
Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρος Υψηλάντης εκδίδει προκήρυξη ανεξαρτησίας, περνάει τον παραπόταμο του Δούναβη Προύθο και υψώνει τη σημαία της Επανάστασης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου