Δισεκατομμυριούχοι ηγέτες και «αριστερά».

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Υπάρχει ένας κανόνας στην πολιτική ο οποίος λέει «μην προσπαθήσεις να πείσεις ανθρώπους να πάνε κόντρα στο...

συμφέρον τους». Αυτός ο κανόνας όμως, όπως όλοι οι κανόνες γενικώς, έχει τις εξαιρέσεις του. Η άνοδος τεσσάρων δισεκατομμυριούχων, που τον τελευταίο χρόνο κατάφεραν να ηγηθούν των χωρών τους, καθώς και η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων σε πολλές χώρες, πείθοντας «μη προνομιούχους» ψηφοφόρους να τους ψηφίσουν, δείχνει την εξαίρεση του κανόνα στην πράξη. Μια εξαίρεση, που έχει τη ρίζα της στις αυτοαποκαλούμενες «αριστερές» κυβερνήσεις, οι οποίες θυμίζουν τους στίχους του ποιητή: «ήρθαν ντυμένοι “φίλοι” αμέτρητες φορές οι εχθροί μου….».

Οι τέσσερις δισεκατομμυριούχοι που πήραν την εξουσία σε ΗΠΑ, Αργεντινή, Χιλή και Τσεχία διαδέχτηκαν αυτοαποκαλούμενες «προοδευτικές» κυβερνήσεις. Στις τρεις τελευταίες χώρες μάλιστα, διαδέχτηκαν κυβερνήσεις, οι οποίες αυτοαποκαλούνταν «σοσιαλιστικές»!

Και οι τέσσερις δισεκατομμυριούχοι ηγέτες, δε χρειάστηκε να κάνουν τίποτα περισσότερο απ’ το να πουν στους λαούς τους, ότι το μόνο που θα κάνουν όταν πάρουν την εξουσία, είναι να καταργήσουν όλες τις βασικές πολιτικές των «αριστερών» κυβερνήσεων που διαδέχτηκαν. Ήταν τέτοια η απογοήτευση των λαών από τη διάψευση των προσδοκιών τους από τους αυτοαποκαλούμενους «προοδευτικούς» ή «αριστερούς», ώστε θέλησαν να τους δώσουν ένα μάθημα, τιμωρώντας ταυτόχρονα ακόμη και τον ίδιο τον εαυτό τους.

Ολοένα και περισσότεροι πολίτες στον κόσμο, ακόμη κι ανάμεσα σ’ εκείνους που δεν έχουν δει το «House of Cards», αρχίζουν να διαπιστώνουν, ότι, στη λεγόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία, δεν ταυτίζονται πάντοτε «Κυβερνώντες» και «Εξουσιάζοντες».

Ολοένα και περισσότεροι πολίτες διαπιστώνουν ότι η αληθινή εξουσία βρίσκεται στα χέρια των ισχυρών της οικονομίας, οι οποίοι κυβερνούν έμμεσα από τα παρασκήνια και αφού έτσι έχουν τα πράγματα, το ενδιαφέρον για συμμετοχή στις εκλογές μειώνεται διαρκώς ή ακόμη χειρότερα, κυριαρχεί σε πολλούς το επικίνδυνο, το απαισιόδοξο και μηδενιστικό σκεπτικό: «προκειμένου να εκλέξουμε αριστερούς ηγέτες της αρεσκείας μας που εντέλει θα είναι αχυράνθρωποι του μεγάλου κεφαλαίου, καλύτερα να εκλέξουμε τα αφεντικά τους ώστε να μην έχουμε ψευδαισθήσεις».

Αυτή η αδιαφορία κι αυτό το μηδενιστικό σκεπτικό, ως αποτέλεσμα της απογοήτευσης, μας είναι ήδη εδώ και πολύ καιρό γνωστά στην κατ’ εξοχήν χώρα του καπιταλισμού, όπου τα οικονομικώς χαμηλά κοινωνικά στρώματα δεν συμμετέχουν καν στις εκλογές. Το πιο ακραίο παράδειγμα είναι η πόλη Ferguson στην πολιτεία Missouri, όπου ενώ το 67,4% των κατοίκων είναι Αφροαμερικανοί, ο δήμαρχος, τα 6 από τα 7 μέλη του ΔΣ και τα 50 από τα 53 μέλη της αστυνομίας είναι λευκοί, γιατί οι Αφροαμερικανοί ήταν τόσο απογοητευμένοι, ακόμη και από τον αφροαμερικανό πρόεδρό τους, που δεν συμμετείχαν στις εκλογές.

Επειδή, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης και της ομογενοποίησης του τρόπου ζωής και σκέψης, όλες οι νέες τάσεις μας έρχονται ως μόδα από τις ΗΠΑ, φοβάμαι, πως αν τα αυτοαποκαλούμενα αριστερά κόμματα της Ευρώπης, προσπαθούν να πάρουν και να κρατήσουν την εξουσία ανταγωνιζόμενα τα δεξιά σε νεοφιλελεύθερες θέσεις, είναι θέμα δεκαετιών να δούμε και άλλους δισεκατομμυριούχους ηγέτες στην ΕΕ,

Η τάση μεγάλης μερίδας των ΜΜΕ, παγκοσμίως, να κάνει διάκριση ανάμεσα σε καλούς, δηλαδή σε αρεστούς προς το σύστημα αριστερούς και σε κακούς, οι οποίοι απειλούν το σύστημα, ένα οικονομικό σύστημα που κάνει διαρκώς τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους, είναι μέρος αυτής της πολιτικής της αμερικανοποίησης και ρωσοποίησης της πολιτικής ζωής παγκοσμίως, που θέλει ολιγάρχες στην εξουσία.

Το κόκκινο χαλί για την άνοδο στην εξουσία των δισεκατομμυριούχων ολιγαρχών και των πιο πιστών υπηρετών τους, το έστρωσαν αυτοαποκαλούμενες αριστερές κυβερνήσεις, οι οποίες αφού υπηρέτησαν στο έπακρο τα οικονομικώς ισχυρά αφεντικά τους και απαξιώθηκαν, δεν είχαν πια λόγο ύπαρξης. Μεγάλη μερίδα των «μη προνομιούχων» πολιτών, απλώς, ή γύρισε την πλάτη στην πολιτική ή καταλήφθηκε από το «Σύνδρομο της Στοκχόλμης».