Γράφει ο Αλέξανδρος ΠιστοφίδηςΓια όσους δεν το γνωρίζουν, το House of Cards είναι ένα αμερικανικό τηλεοπτικό πολιτικό θρίλερ...
Εάν μπορούσαμε σε δυο προτάσεις να συνοψίσουμε την ουσία ή το δίδαγμα αυτής της τηλεοπτικής σειράς, χρησιμοποιώντας λόγια των πρωταγωνιστών, θα λέγαμε, πως, «εάν στο Χρηματιστήριο Αξιών περιστρέφονται όλα γύρω απ’ το Χρήμα, στο Χρηματιστήριο της Πολιτικής περιστρέφονται όλα γύρω απ’ την Εξουσία». Και εάν στην καθημερινή ζωή της άγριας Δύσης ίσχυε ο κανόνας που λέει «homo homini lupus est-ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι λύκος», στην πολιτική της Ουάσινγκτον ( και όχι μόνο), ισχύει το, «homo homini porcus est-ο άνθρωπος για τον άνθρωπο είναι γουρούνι» και όχι λύκος, γιατί οι λύκοι είναι υπερήφανα και ντόμπρα, στις συμπεριφορές τους, ζώα.
Στον κόσμο αυτόν, στον οποίο ισχύει ο κανόνας, που λέει, «ότι στο δρόμο προς την εξουσία, πιο επικίνδυνος από το θανάσιμο εχθρό σου και πολιτικό σου αντίπαλο, είναι μόνο ο κομματικός σου φίλος», δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο επιβίωσης σε άτομα που έχουν ως κανόνα ζωής το «Κατηγορηματικό πρόσταγμα» ηθικής του Ι. Καντ. Στην πορεία ενός τέτοιου στημένου παιχνιδιού με λύκους και κοκκινοσκουφίτσες, νικητής είναι πάντοτε εκείνος, που έχει να υπερβεί τα λιγότερα ηθικά εμπόδια.
Και εάν για πολλούς αφελείς ανθρώπους του μόχθου, που δεν έχουν το χρόνο για διαστροφικές σκέψεις, ούτε τη δίψα για εξουσία, όλα αυτά που διαδραματίζονται σ΄ αυτήν την τηλεοπτική σειρά φαίνονται αποκυήματα φαντασίας, δεν έχουν παρά να διαβάσουν τι δήλωσε ο πρώην αμερικανός πρόεδρος Μπιλ Κλίντον στο περιοδικό “Variety” τον Ιούνιο του 2014:«99% του House of Cards αντικατοπτρίζει επακριβώς την πραγματικότητα»!(βλέπε:http://variety.com/2014/tv/news/beau-willimon-house-of-cards-netflix-1201229981/ ).
Και συμβαίνουν αυτά μόνο στις ΗΠΑ;
Αν συνέβαιναν αυτά μόνο στις ΗΠΑ, αυτό θα σήμαινε, Πρώτον, ότι οι αμερικανοί πολιτικοί κατάγονται από άλλο πλανήτη και γι αυτό οι συμπεριφορές τους δεν υπακούουν στη φυσιολογική κατανομή των γενετικών ιδιοτήτων των απογόνων του Κάϊν και του Αβελ ή των πιθήκων, Δεύτερον, ότι, εάν δεν υπήρχαν ενιαία πρότυπα ανθρώπινων συμπεριφορών στο χώρο και στο χρόνο, δεν θα είχε κάποιο νόημα η μελέτη της ιστορίας και Τρίτον, προς μεγάλη θλίψη μας, ο πατέρας της ιστορίας, ο Θουκυδίδης, δεν θα έκανε καν τον κόπο να γράψει την ιστορία του Πελοποννησιακού Πολέμου. Ευτυχώς όμως γνώριζε ότι η ανθρώπινη φύση είναι και θα είναι πάντοτε η ίδια και γι αυτό έγραψε:«θα είμαι πολύ ευχαριστημένος από την ιστορία μου, εάν θεωρηθεί(στο μέλλον) ωφέλιμη, αφού η ανθρώπινη φύση θα είναι ίδια ή παρόμοια» (βλέπε Θουκυδίδη Πελοπον. Πόλεμος 1,22,4)
Οποιος λοιπόν μελετήσει την ιστορία, αλλά και τις συμπεριφορές των ζώων, που συγγενεύουν με τον άνθρωπο, θα παρατηρήσει, ότι σε θέματα εξουσίας, οι συμπεριφορές είναι παρόμοιες, με μια σημαντική διαφορά όμως. Μπορεί ο αμοραλισμός των ανθρώπων να διαφέρει λίγο, από κοινωνία σε κοινωνία, αλλά ο αμοραλισμός των διψασμένων για εξουσία, υπερέχει, σε δολιότητα και σε αγριότητα, πολύ περισσότερο εκείνου των ζώων της ζούγκλας. Αν μπορούσαμε να βάλουμε κρυφές κάμερες υψηλής ανάλυσης εικόνας και ήχου στο καφενείο και στους διαδρόμους της βουλής ή σε μέρη που συχνάζουν βουλευτές, θα είχαμε εικόνες απερίγραπτου κανιβαλισμού.
Η Λίστα Λαγκάρντ και ο «Αράπης»
Υπάρχει μια ρήση του Γερμανού ποιητή Friedrich Schiller, από το 1784, που πήρε τη μορφή λαϊκής παροιμίας, γιατί εκφράζει όσο λίγες τη λαϊκή συλλογική μνήμη και συνείδηση, η οποία λέει: «Ο Αράπης έκανε αυτό για το οποίο τάχθηκε και τώρα, μπορεί ο Αράπης(το κορόιδο δηλαδή) να πάει…» στο διάολο.
Σπανίως θα βρούμε ανθρώπους που, δικαίως ή αδίκως, δεν ένιωσαν κάποια στιγμή στη ζωή τους, ότι τους εκμεταλλεύτηκαν σε κάποιες σχέσεις όταν τους χρειάστηκαν και μετά «τους πέταξαν σαν στειμμένες λεμονόκουπες». Και μπορεί στις καθημερινές ανθρώπινες σχέσεις, το να σε εκμεταλλευτούν κάποιοι «φίλοι» και μετά να κάνουν πως δεν σε γνωρίζουν, να φαίνεται σκληρό, αλλά στην πολιτική τα πράγματα είναι πολύ-πολύ πιο απάνθρωπα.
Τόσο απάνθρωπα, που πολλοί θα ήθελαν, μετά την εκμετάλλευσή τους, να ξεχαστούν εντελώς από τους εκμεταλλευτές τους, κάτι, που δεν συνέβη με κάποιον πολύ φιλόδοξο επαρχιώτη με νομικές σπουδές και επιτυχημένη καριέρα εισαγγελέα, αλλά με μηδενικά «προσόντα» σε αμοραλισμό και σε αριβισμό, δύο μυστικά επιτυχίας ενός «σοβαρού» πολιτικού ανδρός.
Αφού ο άνθρωπος αυτός, οδήγησε στην εξάρθρωση της επί δεκαετίες ασύλληπτης τρομοκρατικής ή επαναστατικής(εξαρτάται από τον παρατηρητή) οργάνωσης της 17 Νοέμβρη και χειροκροτήθηκε ως ένας από τους «Ηρακληδείς-σωτήρες του πολιτικού συστήματος», αφού βίωσε αναρίθμητες στιγμές κοινωνικής αναγνώρισης, από την πολιτεία και τους πολιτικούς και με
το κύρος που απέκτησε φάνηκε χρήσιμος, σε κάποιους πολιτικούς, δίνοντάς τους αίγλη με την παρουσία του δίπλα τους, πίστεψε ότι έγινε αυτομάτως ένας από εκείνους.
Όταν μάλιστα του έδωσαν την ηλεκτρική καρέκλα του διευθυντή του ΣΔΟΕ, ώστε με το κύρος του ονόματός του να ξεπλύνει κάποιες μακροχρόνιες ενδημικές ασθένειες του συστήματος και ευθύνες άλλων, δεν είχε αντιληφθεί ότι σ’ αυτές τις «δουλειές» ισχύει, αυτό που γνωρίζει ακόμη και ένας έφηβος, που έχει δει φιλμ με κατασκόπους και πράκτορες. «Αν συμβεί κάτι απρόοπτο και κατηγορηθείς ή συλληφθείς για αμέλεια ή για κάτι χειρότερο, δεν σε ξέρει κανένας από τους μέχρι τότε εντολοδόχους προϊστάμενους και “φίλους σου”».
Και έτσι, σε μια υπόθεση που εμπλέκονται άμεσα και αποδεδειγμένα με πολιτική ευθύνη και έννομο συμφέρον διάφοροι πολιτικοί μέχρι και υπουργοί, ξεπλύθηκαν όλοι και «την πλήρωσε», ο φιλόδοξος αλλά αφελής επαρχιώτης, που έγινε αποδιοπομπαίος τράγος, ο οποίος όμως για τους υπεύθυνους πολιτικούς του προϊσταμένους, ήταν πάντοτε και παρέμεινε ένας «Αράπης» της παροιμίας, «που έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει και τώρα μπορούσε να πάει στο διάολο».
Ακόμη και η κραυγή απόγνωσής του μετά την ατιμωτική του καταδίκη, «σήμερα είναι μία μαύρη μέρα για τη δικαιοσύνη………Ας τα βρουν με τη συνείδησή τους, αυτοί που εξέδωσαν την απόφαση αυτή», αποδεικνύει την αφελή άποψή του για το τι σημαίνει «ρεάλ πολιτίκ», αλλά και δικαιοσύνη στον άγριο κόσμο της ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Ακόμη και η ισχυρή κλωτσιά που έφαγε στα οπίσθια από το ίδιο το σύστημα, που υπηρέτησε πιστά και όπως γράφει σε ανακοίνωσή του, «του αφιέρωσε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του», δεν ήταν αρκετή για να τον αφυπνίσουν. Τελικώς, πόσο δίκαιο είχε ο μέγιστος των φιλοσόφων της πολιτικής επιστήμης, ο Νικολό Μακιαβέλι, όταν έγραφε:«Πιστοί υπηρέτες του συστήματος(όσες κλωτσιές κι αν φάνε) παραμένουν για πάντα υπηρέτες του»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου