Ευρωπαϊκή Γερμανία ή Γερμανική Ευρώπη;

Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης

Σε μια, ιστορικής αξίας, ομιλία του αμέσως μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και αφού είχε γίνει γνωστό τι ακριβώς είχε συμβεί στα... στρατόπεδα συγκέντρωσης, ο βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας Γερμανός συγγραφέας Τόμας Μαν θα πει: «εμείς οι Γερμανοί έχουμε τόσο πολύ αυτοδυσφημιστεί και απαξιωθεί, που το μόνο που μας μένει, είναι να κάνουμε στον εαυτό μας ότι κάναμε στους Εβραίους. Να αυτοδιαλυθούμε ως κράτος έθνος και να διασκορπιστούμε σε όλη τη γη όπως η Εβραίοι, για να γίνουμε πολίτες του κόσμου(Weltbürger) επιδρώντας στη γη, όπως το αλάτι του κόσμου».

Στο βιβλίο του με τον τίτλο «Δόκτωρ Φάουστους που άρχισε να γράφει το 1943 και ολοκλήρωσε το 1947, γράφει για τη «Γερμανική Ιδιαιτερότητα» που οδήγησε στη βαρβαρότητα του Ναζισμού, δείχνοντας την απέχθειά του σε κάθε είδος γερμανικής κρατικής οντότητας. Ο Τόμας Μαν δεν ήταν ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος Γερμανός που μίλησε με τόσο σκληρά λόγια για τη γερμανική ιδιαιτερότητα (Sonderart). Έναν αιώνα πριν απ’ αυτόν θα γράψει ο επίσης Γερμανός φιλόσοφος Μαξ Στίρνερ: «ο Γερμανός, πρώτος και πρωτίστως, μαρτυρεί την παγκόσμια ιστορική του αποστολή του ριζοσπαστισμού. Κανείς άλλος δεν είναι τόσο ανηλεής και αδίστακτος, διότι δεν αποσκοπεί απλώς στο να ανατρέψει έναν κόσμο ο οποίος είναι όρθιος για να παραμείνει όρθιος ο ίδιος, αλλά στο να ανατρέψει ακόμη και τον ίδιο του τον εαυτό. Οπου κατεδαφίζει ο Γερμανός, πρέπει να πέσει ένας θεός και ένας κόσμος πρέπει να χαθεί. Για το Γερμανό , η καταστροφή σημαίνει δημιουργία και η συντριβή του χρονικού είναι η αιωνιότητά του».

Παρά τις εκκλήσεις πολλών οικονομολόγων διεθνούς κύρους προς τη γερμανική κυβέρνηση να αλλάξει επιτέλους την πολιτική της αυστηρής «δημοσιονομικής σταθερότητας», αυξάνοντας έτσι την καταναλωτική πίστη και κατά συνέπεια τις επενδύσεις και τις εισαγωγές της, οι κ.κ. Μέρκελ και Σόϊμπλε, κάνουν τους αδιάφορους και έχουν τους προσωπικούς τους λόγους.

Οι εξαγωγές των γερμανικών προϊόντων, προς κάθε γωνιά της γης, έχουν σπάσει κάθε προηγούμενο ρεκόρ, αυξάνοντας ακόμη περισσότερο το εμπορικό πλεόνασμά της, σε βάρος όλων των άλλων χωρών και πρωτίστως εκείνων του Ευρωπαϊκού Νότου φυσικά, οι οποίες θα μπορούσαν να πουλήσουν περισσότερα προϊόντα στην ταχέως αναπτυσσόμενη γερμανική αγορά, αλλά δυστυχώς δεν συμβαίνει αυτό και ο μόνος αρχηγός κράτους που τολμά να επισημάνει αυτό το πρόβλημα είναι ο πρόεδρος της, οικονομικά και στρατιωτικά, ισχυρότερης χώρας στον κόσμο, ο Ν. Τραμπ.

Σύμφωνα με στοιχεία της στατιστικής Αρχής της Γερμανίας, του περασμένου Μαΐου, οι εξαγωγές της Γερμανίας έφτασαν σε αξία τα 110,6 δισ. ευρώ. Πρόκειται για αύξηση κατά 14,1% σε σύγκριση με τον αντίστοιχο περυσινό μήνα. Το πλεόνασμα του εμπορικού ισοζυγίου έφτασε τον Μάιο τα 22 δισ. ευρώ, ενώ την ίδια περίοδο πέρυσι ήταν 20,7 δισ. ευρώ, σύμφωνα με τα στοιχεία.

Το διάστημα Ιανουαρίου - Μαΐου 2017, οι συνολικές εξαγωγές της Γερμανίας ανήλθαν στο ποσό των 531 δισ. Ευρώ, από τα οποία τα 313 δισ. Αφορούσαν σε εξαγωγές σε χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με τέτοιες επιδόσεις, καμιά κυβέρνηση την εποχή της κυριαρχίας του Κράτους-Εθνους δε θα άλλαζε αυτοβούλως και δίχως εξωτερική πίεση την πολιτική της. Σήμερα όμως, την εποχή της παγκοσμιοποίησης, όπου όλες σχεδόν οι χώρες είναι αλληλοεξαρτώμενες και η Γερμανία, η πιο εξαρτημένη από το εξωτερικό εμπόριο χώρα του κόσμου, η οποία έχει παράλληλα και έναν ιδιαίτερο ρόλο και ευθύνη ως ηγέτιδα δύναμη μέσα στην ΕΕ, μια τέτοια στάση ιδιοτέλειας δεν μπορεί, μακροπρόθεσμα, να έχει αίσιο τέλος ούτε για την ίδια τη Γερμανία

Μπορεί ο Γερμανός υπουργός οικονομικών Β. Σόϊμπλε να λέει «εμείς οι Γερμανοί δεν επιθυμούμε μια γερμανική Ευρώπη», στην πράξη όμως συμβαίνει το αντίθετο κι αυτό δεν γίνεται γιατί το επιθυμεί ο θεός, αλλά είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης οικονομικής και δημοσιονομικής πολιτικής στην ΕΕ των 28 κρατών μελών, με τη Γερμανία «να έχει το πάνω χέρι». Μπορεί αυτό να έχει κάποια σχέση (παράδοση έχει σίγουρα) και με τη «γερμανική Ιδιαιτερότητα».

Όταν σε μια οικονομική ένωση κρατών, μια χώρα έχει τέτοια πλεονάσματα και γενικώς τόσα πολλά οφέλη σε βάρος των υπολοίπων, η ένωση αυτή θα έχει το ίδιο τέλος όπως μια παλαιότερη αλλά παρόμοια, ευρωπαϊκή οικονομική ένωση, η Χανσεατική Ενωση. ( Βλέπε «Ποιος θυμάται τη Χανσεατική Ενωση»; http://kafeneio-gr.blogspot.gr/2010/11/blog-post_4597.html#.WWUu-dSLRDA

Όλα δείχνουν ότι η Ευρώπη δεν πρόκειται να γίνει Γερμανική, ούτε η Γερμανία Ευρωπαϊκή. Το πιο σίγουρο είναι να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη. Με τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία «να τρίβουν τα χέρια τους» για τη διαφαινόμενη ανικανότητα των ευρωπαίων να ενώσουν τις δυνάμεις τους πάνω σε μια πιο δίκαιη κοινή βάση.