Μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος (;)

Λα Κάππα Κυριολεκτικά (και επιστημονικά τεκμηριωμένα) η φράση μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος δεν είναι συνυφασμένη με την αιωνιότητα αλλά αντίθετα...

μεταφράζεται σε περίπου 4 δισεκατομμύρια χρόνια, το πολύ 5. Κάπου τόσο θα πάρει στον ήλιο να σβήσει, αφού πρώτα διασταλεί και μεταμορφωθεί, σχηματίζοντας έναν κόκκινο γίγαντα (που δεν θα έχει καμία σχέση με τον πρώτο κόκκινο γίγαντα που γνώρισε η ανθρωπότητα που ήταν αγαθός και με μουστάκι) και θα εξαχνώσει τα πάντα στο περιβάλλον του.

Μεταφορικά η φράση έχει γίνει αρκετά δημοφιλής στα μέσα “κοινωνικής δικτύωσης” αλλά και σε διάφορα ηλεκτρονικά, κυρίως, μέσα, αφού τείνει να γίνει το επικρατέστερο σχόλιο που συνοδεύει κάθε είδηση ή γεγονός που αφορά μεγάλη ή μικρή μερίδα ανθρώπων και εκφράζει αγανάκτηση ή θυμό στο άκουσμά του. Πολλές φορές χρησιμοποιείται και προσαρμόζεται ανάλογα στο ιδεολογικό υπόβαθρο του σχολιαστή. Είναι δε διαδεδομένο σε ένα ευρύτερο φάσμα πολιτικών αποχρώσεων. Συνεπώς είναι υπερκομματικό και πολυτασικό και όπως κάθε μόδα ξεχειλωμένο και πολυχρησιμοποιημένο.

Ουσιαστικά όμως πρόκειται για μια βαθιά αντιδραστική αντίληψη που με το μανδύα της οργής και πατώντας πάνω στην ακροβασία σοβαροφανούς αστείου και χιουμοριστικής πολιτικής κριτικής επιχειρεί να μετατρέψει τα “μνημόνια” σε μέσο τιμωρίας και συμμόρφωσης στον απαίδευτο λαουτζίκο που είναι βλάκας και του αξίζει να πάθει τα χειρότερα, να βασανίζεται μέχρι “να βάλει μυαλό”, έστω κι αν αυτό το σαδιστικής έμπνευσης σχέδιο χρειαστεί για να λειτουργήσει μερικά δισεκατομμύρια χρόνια.

Η λογική του “δασκάλου με το χάρακα” που θα συνετίσει τα αδιάβαστα τέκνα, έστω κι αν η μέθοδός του πιθανόν να έχει τα αντίθετα από το επιθυμητό αποτελέσματα, δεν είναι καινούργια. Η περίοδος της οικονομικής κρίσης και των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων την έφερε βίαια στην επιφάνεια και όχι μόνο αυτήν. Η λογική της ανθρωποφαγίας και η μετατόπιση των ευθυνών είναι σύνηθες φαινόμενο στις μέρες μας και η στροφή στη συντήρηση συντελείται με αργό αλλά βέβαιο βήμα που υποβοηθείται από φαινομενικά αθώες και αστείες φράσεις που γίνονται viral και όλος ο κόσμος τις χρησιμοποιεί, οπότε τις κολλάμε παντού. Στην πραγματικότητα όμως κρύβουν μίσος για το λαό και τις αντίξοες συνθήκες που βιώνει, ενώ ως ένα μεγάλο βαθμό, έστω και συγκαλυμμένα, δικαιολογούν τη λήψη νέων και την εφαρμογή παλιών μέτρων. Στην ουσία δηλαδή στηρίζουν, συνειδητά ή μη, ένα βαθιά αντιλαϊκό μονόδρομο.

Βέβαια αν το δούμε το ζήτημα από την μαρξιστική σκοπιά η φράση είναι πέρα για πέρα αποτυχημένη. Διότι μπορεί η μαρξιστική ανάλυση να προβλέπει το αναπόφευκτο της ήττας του καπιταλισμού αλλά όχι λόγω της εξάντλησης των αποθεμάτων υδρογόνου και τη μεταστοιχείωσή τους σε ήλιο (και κατόπιν σε βαρύτερα στοιχεία) που θα είναι η απαρχή του τέλους του ήλιου (και των μνημονίων). Κι αυτό γιατί όταν η αστική τάξη θα είναι “ανίκανη να εξασφαλίσει στο σκλάβο της την ύπαρξη, ακόμα και μέσα στη σκλαβιά του” τα επίπεδα υδρογόνου στον ήλιο θα είναι σε ικανοποιητικά επίπεδα.

Εναλλακτικά απέναντι στην αντίδραση, θα πρέπει να ορθώνεται μία εναλλακτική φιλολαϊκή πρόταση που θα έχει προοπτική αντικατάστασης της επονείδιστης φράσης. Έτσι ώστε να καταστήσει τα “μνημόνια μέχρι να σβήσει ο ήλιος” αθέμιτη και μη βιώσιμη φράση. Ιδανικό για την περίσταση φαντάζει το “Κιμ πάτα το” που πέραν από τα δυνατά χαρακτηριστικά που έτσι κι αλλιώς το περιτριγυρίζουν, διαθέτει τρία πολύ δυνατά που το ξεχωρίζουν: Απλό. Κατανοητό. Αντιιμπεριαλιστικό.

katiousa