Idiots...

Πήρε μόνο δύο χρόνια συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να διαχωριστεί ο Αλέξης από τον Τσίπρα με τρόπο αποκαρδιωτικά βάναυσο. Κι έτσι παράγεται εκείνη η «θερμοκρασία» που κατά τους ΣΥΡΙΖΑίους μετατρέπει τον αρχηγό τους όχι σε ατμομηχανή «ανάπτυξης» αλλά σε χύτρα ικανή να μαγειρεύει στον ατμό τη λογική του μέσου όρου των ταλαιπωρημένων πολιτών και να.... τον θέτει υπεράνω ακόμη και της στοιχειώδους πολιτικής κριτικής. Ετσι φτάσαμε στο σημείο να ανεχόμαστε ως σοβαρή και αποστομωτική τη δήλωση σε ανυπόγραφο χαρτί, το πανταχού και πάντα παρόν non paper, ότι: Αυτός ο πρωθυπουργός αυτής της χώρας σε αυτές τις συνθήκες κρίσης μπορεί να συναντά έναν Ρότσιλντ στο Παρίσι ξεκαθαρίζοντας τη συνάντηση ως «ιδιωτική»! Κι έτσι μέσα στην ένδεια του αστικού τσίρκου όπου το είναι και το φαίνεσθαι μετατρέπει τα λιοντάρια σε γατούλες και τους κλόουν σε συνηγόρους ενός αόρατου διαβόλου, φτάσαμε ν' ασχολούμαστε με οτιδήποτε εκτός από το δηλητήριο που κρύβει η λέξη ιδιωτική...

Παρακάμπτοντας το τυπογραφικό λάθος του αμίμητου «και Πασκάλ και Μπρυκνέρ» που τάισε με κουτόχορτο κυρίως τη φυλή των πληκτρολογίων, φτάνουμε στη δόλια εκδοχή του «και Ρότσιλντ και ιδιωτική» η συνάντηση του Αλέξη με το... κεφάλι του καπιταλιστικού ιστορικού, πραγματικού και συμβολικού καπιταλιστικού δράκου.

Αν στο τρέχον σκηνικό, είτε πραγματικό, είτε πολιτικό, γίνεται αποδεκτό και περνάει απαρατήρητο το γεγονός ότι μια τέτοια συνάντηση χαρακτηρίζεται ελαφρά τη καρδία ιδιωτική, τότε δεν υπάρχει κανένα περιθώριο, ακόμα και συμβατικής διαλεκτικής. Δεν μπορεί να είναι ιδιωτική η επίσκεψη ενός πρωθυπουργού εν ενεργεία, αυτοπροσδιοριζόμενου μάλιστα ως αριστερού, σ' έναν Ρότσιλντ. Το απίθανο της αιτιολόγησης τείνει να δώσει σε μια σύγχρονη πράξη - λέξη όπως το ιδιωτική, τη σημασία της ιδιωτίας, δηλαδή της... βλακείας. Δηλαδή, επιβάλλει να αποδεχτούμε όλοι ότι είναι πιθανό ο κ. Τσίπρας μετά τον κ. Ρότσιλντ να ήπιαν καφέ, κουβέντιασαν τα πάντα π.χ. απ' τον καιρό μέχρι τα σπίτια τους κι απ' το χρηματοπιστωτικό σύστημα έως την υπεραξία των ασφαλιστικών συμβολαίων θανάτου, σαν δυο άγνωστοι - γνωστοί που δεν έχουν τίποτα κοινό πάρεξ του καφέ. Σκότωσαν τον επιτακτικό τους χρόνο, ανιδιοτελώς ιδιωτικά και ενδεχομένως αναζήτησαν και το θεό της δεύτερης ή τρίτης παρουσίας. Είναι εξοργιστικό να χαριεντίζεται το πρωθυπουργικό γραφείο Τύπου με τις δυνατότητες για φτηνή συνωμοσιολογία ή και πανάκριβες οικονομικές αναλύσεις που ξεχύθηκαν σαν φαγοσκώληκες στο δημόσιο βίο. Είναι όμως ακόμα πιο εξοργιστικό το γεγονός ότι έχουν κάθε δικαίωμα να αισθάνονται ικανοποιημένοι που μια τέτοια ιδιωτική συνάντηση καταπιώθηκε εύκολα και χωρίς νερό. Δεν στάθηκε σε κανενός το λαιμό και δεν ανατρίχιασε κανείς αριστερός καμένος ή άκαφτος από την καθόλου κρυφή γοητεία της εξουσίας που μετεξελίσσεται σε παγκόσμιας εμβέλειας μπουρζουαζία.

Αυτή η αγχόνη τον Αλέξη δεν τον αγχώνει. Αντιθέτως τον μετατρέπει σε... κυβερνήτη ενός πλοίου που βουλιάζει μεσ' αλλά για έρμα χρησιμοποιεί ανθρώπους με σάρκα και οστά.

Αν ένας Τσίπρας μπορεί να βλέπει ιδιωτικώς έναν Ρότσιλντ, τότε είναι ο ίδιος που μπορεί να μην εκδίδει οχτώ Τούρκους στρατιωτικούς επειδή δεν θα τύχουν δίκαιης δίκης και να θεωρεί συνάμα δίκαιη για την Μάγδα Φύσσα, τους Αιγύπτιους ψαράδες και τους κομμουνιστές συνδικαλιστές την τρέχουσα δίκη της ναζιστικής Χρυσής Αυγής!... Ο Αλέξης δεν κρύβεται πίσω από τις λέξεις. Στέκεται απλώς, ολοφάνερα, μπροστά τους καμαρωτός και υπερφωτισμένος, ανάγοντας την πολιτική σε επικοινωνιακή μικροπολιτική και το αριστερό διαχειριστικό τίποτα σε καραδεξιά πραγματικότητα. Ο χαρακτηρισμός της συνάντησης Τσίπρα - Ρότσιλντ ως ιδιωτικής μετατρέπει όλους μας σε idiots, δηλαδή σε ανόητους, ηλίθιους, όπως λένε και οι Αμερικανοί και όχι ο Ντοστογιέφσκι.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ


rizospastis