Τα απομεινάρια μιας θερινής μέρας

Η ουρά για τη σύνταξη αρκετά μεγαλύτερη απ' αυτές που σχηματίστηκαν πέρυσι το καλοκαίρι για τα capital controls. Πολύ περισσότερο φορτισμένη. Στην ατμόσφαιρα η οσμή απ' το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου δικαιωμάτων. Ενας ξεστρατίζει, τρεκλίζει, έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με τον άγνωστο συμπάσχοντα ευρωέλληνα που δεν έχει ακόμα φτάσει στο...
μηχάνημα ανάληψης ψίχουλων και μονολογεί: «Εγώ τώρα πώς θα ζήσω; μου κόψανε 260 ευρώ. Εγώ τώρα πώς θα ζήσω; Πες μου πώς;...». Ο παραλήπτης του ερωτηματικού στέκεται κάγκελο, κάτι ανάμεσα σε σκιάχτρο και ακίνητος από μηχανής θεός. Δεν απαντάει. Βήμα - βήμα σα να γυρνάει η μπίλια σε ρουλέτα πασχίζει να φτάσει στο μηχάνημα να αποκρυπτογραφήσει τα απομεινάρια της εργάσιμης ηλικίας του.

Αθήνα 2016 με κλειστά σύνορα, ακριβές ξαπλώστρες, χιλιάδες μετανάστες, εδώ όπου κάθε λιμάνι και καημός, κάθε καημός και γίνεται της Cosco...

Κι όμως ο αρχάγγελος Γκάμπριελ ήρθε. Με σαράντα επενδυτικά εξαπτέρυγα. Στρογγυλοκάθισε απέναντι απ' τον Αλέξη και βγάλαν να μετράνε τους ριζοσπαστισμούς τους, ποιος τον έχει μεγαλύτερο. Αλλωστε το μάξιμουμ των αναγκών δεν έφτασε ποτέ ως μήνυμα λαού σε κανένα Μαξίμου. Κάπου εκεί ανάμεσα στις οδούς και τις λεωφόρους της ανάπτυξης, όταν διασταυρώνεται με την αφανή φτώχεια κι εξαθλίωση, οι νεφροπαθείς βγαίνουν στο κυνήγι της αιμοκάθαρσης με 40 βαθμούς και θανατηφόρα αναμονή, λες και κάποιος τους καταδίκασε να παίζουν το γύρο του θανάτου σε μια Επίδαυρο χωρίς θεατές. Και στη Βουλή ο εκλεγμένος εγχώριος ναζί να ξερνάει θανατολάγνα χαιρεκακία για τις βόμβες στο τούρκικο αεροδρόμιο, εκδηλώνοντας την ικανοποίηση του συλλέκτη διαμελισμένων πτωμάτων που κοστίζουν λιγότερο γιατί δε χρειάζονται φούρνο...

Εχει κάτι από κόλαση αυτό το καλοκαίρι που τεμαχίζεται από παράξενες χαλαζοπτώσεις που εντάσσονται αρμονικά στη σταδιακή σαδιστική σμίκρυνση του κόσμου στο μέγεθος της τσέπης λίγων, ελάχιστων κεφαλαιοκρατών. Η ανθρωπιά υποκαταστάθηκε από τη δημοσιοσχετίστικη ανθρωπίλα. Κι έχει γιούρο το θέρος, αλλά όχι ευρώ. Εχει και την Ολυμπιάδα της φαβέλας. Εχει κι απλή αναλογική. Σαν υγιεινό τζατζίκι χωρίς σκόρδο, ένα πράγμα ικανό να ξεγελάει τους τουρίστες των κομμάτων. Ας μην πάμε πουθενά. Ας μείνουμε εδώ. Να βράζουμε ο ένας στο ζουμί του άλλου, ώσπου να εκραγούν τα καζάνια. Μόνον τότε θα ξενηστικωθούν όσοι περιμένουν τη βασίλισσα της Αγγλίας να τους πει πως είναι ακόμα ζωντανή.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

rizospastis