Ο φίλος μου ο… Λευτεράκης*

Ο φίλος μου ο Λευτεράκης και τα χρόνια που πέρασαν.

Όταν γνωριστήκαμε ήταν είκοσι έξι αυτός κι έπιανα τα...

είκοσι ένα εγώ. Μας συνέδεσαν δυο αδερφές. Τον κοιτούσα κι αναρωτιόμουν πώς να σκέφτεται ένας εικοσιπεντάχρονος. Τόσο μεγάλη μου φαινόταν η απόσταση. Ο Λευτεράκης είχε πιάνο σπίτι του. Του ζήτησα κάποια κασέτα με κλασική μουσική. Μου έδωσε το Adagio του Albinoni. Αργότερα ζήτησα και δεύτερη. Μου έδωσε τις Τέσσερις Εποχές του Vivaldi. Δούλευα ταξί ως φοιτητής κι έμαθα να διακρίνω τις εποχές μουσικά. Και να γεμίζω το ταξί κασέτες κλασικής μουσικής κι αργότερα με χιλιάδες δίσκους το σπίτι μου.

Ο καιρός πέρασε. Δεθήκαμε με τον Λευτεράκη. Γίναμε φίλοι. Χρόνια παρέας, ατέλειωτων συζητήσεων, προβληματισμών και ερώτων. Ταιριάζαμε σε ενδιαφέροντα κι αναζητήσεις. Πέρασαν κι οι εποχές. Η άνοιξη της γνωριμίας μας φαντάζει ως χθες και συνάμα πολύ μακρινή. Εγώ με κάποιες διακυμάνσεις κατάφερα να παραμείνω στο ταξικό κίνημα. Ο φίλος μου ο Λευτεράκης αποχώρησε νωρίς. Προσχώρησε σ’ αυτούς που χάρηκαν με την πτώση του Τείχους του Βερολίνου. Τον ρώτησα σε τι τον ενοχλούσε η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία και γιατί θαρρεί πως η ζωή του θα είναι καλύτερη από εδώ και στο εξής. Κι αν τον προβληματίζει που χαίρεται μαζί με τους Μπους και Θάτσερ. Δεν μου απάντησε.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Έγινε Πασόκ ο Λευτεράκης και βρήκε δουλειά. Λίγο μετά άρχισε να ψιθυρίζει πως η τοξικομανία μπορεί να είναι γονιδιακής αιτιολογίας.  Ήταν η εποχή που η μεθαδόνη άρχισε να μοιράζεται αφειδώς αντικαθιστώντας τις αλυσίδες της πρέζας. Δίπλα οι στεγνές κοινότητες, με ελάχιστα μέσα και καμία  κρατική πρόνοια επανένταξης είχαν συγκεκριμένα αποτελέσματα.

Πέρασαν κι άλλα χρόνια. Στις συζητήσεις του ο φίλος μου ο Λευτεράκης, όσο ξέφτιζε το Πασόκ, τόσο περισσότερο επέμενε πως είναι αριστερός. Εξηντάρισε ο Λευτεράκης. Κι ήταν πιο…  αριστερός από ποτέ. Θέριεψε κι ο ΣΥΡΙΖΑ. Λίγο πριν κυβερνήσει, έγινε μέλος του ο Λευτεράκης. Βιαζόταν να δει… άσπρη μέρα. Ένα καλοκαιριάτικο βράδυ στην Τήνο ακουστήκαμε μέχρι την Άνδρο. Έψαχνε να βρει ποιο γονίδιο ενοχοποιούταν για την ροπή στην τοξικομανία. Ήταν βέβαιος πια για την γονιδιακή αιτιολογία και που θα πάει, θα το έβρισκαν. Το προηγούμενο βράδυ φωτογραφίζαμε με τις ώρες την έκλειψη της Σελήνης κι ένα άλλο, από τα πολλά,  βυθιζόμασταν στην απεραντοσύνη του διαστήματος, μέσα από τον προσοφθάλμιο του τηλεσκοπίου.

Πριν από λίγους μήνες τηλεφώνησα στο Λευτεράκη. Απάντησε η γυναίκα του. Είπαμε τα τετριμμένα σχετικά και με τον ξαφνικό θάνατο  πενηνταπεντάχρονου κοινού φίλου. Πάλευε να πλουτίσει ο δόλιος, αλλά… πέθανε. Κι αμέσως μετά:

-Πες συγχαρητήρια στο Λευτεράκη, έγινε πρόεδρος του Οργανισμού.

-Δεν έγινε, Αγγελική, τον έκαναν, είπα κι η συζήτηση – μνημόσυνο πήρε τέλος.

Από τότε έχουμε να μιλήσουμε με τον φίλο μου τον Λευτεράκη. Πολύ πιθανό να μη συμβεί ποτέ πια. Αποφεύγουμε την επικοινωνία ο καθένας για τους λόγους του. Φοβάμαι να τον συναντήσω. Ίσως τώρα να ψάχνει το… γονίδιο που ενοχοποιείται για την φτώχια, την αναξιοπρέπεια, την ανέχεια. Ίσως να μετρά τα αργύρια της ανταλλαγής. Ίσως και να θαυμάζει τον ίσκιο του καθώς, στη δύση της ζωής του, τον βλέπει να θεριεύει.

Εξήντα τέσσερα ο Λευτεράκης σχεδόν εξήντα εγώ. Δεν μου προξενεί δέος πια, η διαφορά των πέντε χρόνων μας.

*Δυστυχώς ο Λευτεράκης είναι υπαρκτό πρόσωπο

stelioskanakis@yahoo.gr


mynima-hellas