Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Υπάρχουν νέοι, που γνωρίζουν όλες τις τιμές επώνυμων ρούχων, αρωμάτων και λοιπών αξεσουάρ «πρώτης ανάγκης», δε γνωρίζουν... όμως, ή κάποιοι το άκουσαν «κατά λάθος» στην τηλεόραση αλλά «δεν έδωσαν σημασία» γιατί «δεν τους αφορούσε», ότι κάποια παιδιά σε χώρες του τρίτου κόσμου δουλεύουν 12-15 ώρες την ημέρα με αμοιβή μερικά σεντς, για την κατασκευή αυτών των πανάκριβων επώνυμων αξεσουάρ της ματαιοδοξίας τους.
«Μια εβδομάδα αφού εγκατέλειψε το χωριό του στο γειτονικό Μάλι για πρώτη φορά στη ζωή του, ο 14χρονος Γιακούμπ Ντιάρα έπεσε στα χέρια μεσίτη παιδιών εργατών ο οποίος του εξασφάλισε συμβόλαιο εργασίας σε φυτεία κακάο στην ενδοχώρα της ακτής Ελεφαντοστού. Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της ηλικίας του, ο Ντιάρα παρασύρθηκε από την υπόσχεση των 135 $ δολαρίων το χρόνο για τη συλλογή του πολύτιμου καρπού. Δεν ήξερα τι είδους δουλειά θα έκανα. Δεν ήξερα καν που πηγαίναμε. Διηγείται σήμερα…….Μετά από ένα έτος εξοντωτικής εργασίας, ο ιδιοκτήτης της φυτείας πλήρωσε τον Ντιάρα μόλις 14 $ δολάρια. Η UNICEF εκτιμά ότι πάνω από 150 000 παιδιά από το Μάλι και την Μπούρκινα Φάσο εργάζονται σε φυτείες της Ακτής Ελεφαντοστού»….
Ο Σουχέλ Ανβάρ από το Πακιστάν είναι λίγο μεγαλύτερος από τον Γιακούμπ Ντιάρα και μέχρι πριν ένα χρόνο εργαζόταν σε μια βιοτεχνία του Ισλαμαμπάντ που κατασκεύαζε μπάλες ποδοσφαίρου για τη NIKE. Η αμοιβή του ήταν καλύτερη από του Γιακούμπ Ντιάρα. Επαιρνε γύρω στο ένα δολάριο την ημέρα, αλλά δεν ήταν αρκετά για να φροντίσει την πολυμελή οικογένειά του που ζούσε σε ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ την πρωτεύουσα.
Διαβάζοντας κάποιος αυτές τις δυο ιστορίες που δεν είναι και οι πιο τραγικές, αφού κανένας στην οικογένεια των δύο δε χρειάστηκε να πουλήσει όσο-όσο κάποιο νεφρό για να επιβιώσει η οικογένεια, μπορεί να πει αφελέστατα, «κι εμένα τι με νοιάζει αν μπορώ να φάω φτηνά την αγαπημένη μου σοκολάτα και να κλωτσήσω την επίσης αγαπημένη μου μπάλα; Αλλωστε δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ενάντια σ’ αυτούς τους κακούς «νέγρους» ιδιοκτήτες των φυτειών και μάλιστα αν δεν φάω τη σοκολάτα μου, ο Ντιάρα δε θα πάρει ούτε 14 $»
Οι διακυμάνσεις της διεθνούς τιμής του κακάο εκπορεύονται από τα χρηματιστήρια του Σικάγου και της Σιγκαπούρης……Η τιμή του κακάο, της πρώτης ύλης για την κατασκευή της σοκολάτας, του αγαπημένου εδέσματος της Δύσης, βρίσκεται σήμερα στο χαμηλότερο σημείο της ιστορίας της, κι αυτό, όχι γιατί ήταν χέρι θεού, αλλά κερδοσκόπων. Γι αυτό πολλοί Ελληνες που είχαν φυτείες σε χώρες της Αφρικής την εποχή των «παχιών αγελάδων» τις πούλησαν σε μαύρους και ήρθαν στην Ελλάδα για να απολαύσουν τον «κόπο» τους, δημιουργώντας, πολλοί, τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες.
Σίγουρα δεν μπορείς να έχεις τύψεις κάθε φορά που τρως μια σοκολάτα ή κλωτσάς μια μπάλα NIKE. Οταν όμως κάποια στιγμή δεις το Ντιάρα και το Σουχέλ έξω απ’ το σπίτι σου, «μην κάνεις τον Κινέζο».
Υπάρχουν νέοι, που γνωρίζουν όλες τις τιμές επώνυμων ρούχων, αρωμάτων και λοιπών αξεσουάρ «πρώτης ανάγκης», δε γνωρίζουν... όμως, ή κάποιοι το άκουσαν «κατά λάθος» στην τηλεόραση αλλά «δεν έδωσαν σημασία» γιατί «δεν τους αφορούσε», ότι κάποια παιδιά σε χώρες του τρίτου κόσμου δουλεύουν 12-15 ώρες την ημέρα με αμοιβή μερικά σεντς, για την κατασκευή αυτών των πανάκριβων επώνυμων αξεσουάρ της ματαιοδοξίας τους.
«Μια εβδομάδα αφού εγκατέλειψε το χωριό του στο γειτονικό Μάλι για πρώτη φορά στη ζωή του, ο 14χρονος Γιακούμπ Ντιάρα έπεσε στα χέρια μεσίτη παιδιών εργατών ο οποίος του εξασφάλισε συμβόλαιο εργασίας σε φυτεία κακάο στην ενδοχώρα της ακτής Ελεφαντοστού. Όπως και πολλοί άλλοι νέοι της ηλικίας του, ο Ντιάρα παρασύρθηκε από την υπόσχεση των 135 $ δολαρίων το χρόνο για τη συλλογή του πολύτιμου καρπού. Δεν ήξερα τι είδους δουλειά θα έκανα. Δεν ήξερα καν που πηγαίναμε. Διηγείται σήμερα…….Μετά από ένα έτος εξοντωτικής εργασίας, ο ιδιοκτήτης της φυτείας πλήρωσε τον Ντιάρα μόλις 14 $ δολάρια. Η UNICEF εκτιμά ότι πάνω από 150 000 παιδιά από το Μάλι και την Μπούρκινα Φάσο εργάζονται σε φυτείες της Ακτής Ελεφαντοστού»….
Ο Σουχέλ Ανβάρ από το Πακιστάν είναι λίγο μεγαλύτερος από τον Γιακούμπ Ντιάρα και μέχρι πριν ένα χρόνο εργαζόταν σε μια βιοτεχνία του Ισλαμαμπάντ που κατασκεύαζε μπάλες ποδοσφαίρου για τη NIKE. Η αμοιβή του ήταν καλύτερη από του Γιακούμπ Ντιάρα. Επαιρνε γύρω στο ένα δολάριο την ημέρα, αλλά δεν ήταν αρκετά για να φροντίσει την πολυμελή οικογένειά του που ζούσε σε ένα χωριό λίγα χιλιόμετρα έξω απ’ την πρωτεύουσα.
Διαβάζοντας κάποιος αυτές τις δυο ιστορίες που δεν είναι και οι πιο τραγικές, αφού κανένας στην οικογένεια των δύο δε χρειάστηκε να πουλήσει όσο-όσο κάποιο νεφρό για να επιβιώσει η οικογένεια, μπορεί να πει αφελέστατα, «κι εμένα τι με νοιάζει αν μπορώ να φάω φτηνά την αγαπημένη μου σοκολάτα και να κλωτσήσω την επίσης αγαπημένη μου μπάλα; Αλλωστε δεν μπορώ να κάνω τίποτα, ενάντια σ’ αυτούς τους κακούς «νέγρους» ιδιοκτήτες των φυτειών και μάλιστα αν δεν φάω τη σοκολάτα μου, ο Ντιάρα δε θα πάρει ούτε 14 $»
Οι διακυμάνσεις της διεθνούς τιμής του κακάο εκπορεύονται από τα χρηματιστήρια του Σικάγου και της Σιγκαπούρης……Η τιμή του κακάο, της πρώτης ύλης για την κατασκευή της σοκολάτας, του αγαπημένου εδέσματος της Δύσης, βρίσκεται σήμερα στο χαμηλότερο σημείο της ιστορίας της, κι αυτό, όχι γιατί ήταν χέρι θεού, αλλά κερδοσκόπων. Γι αυτό πολλοί Ελληνες που είχαν φυτείες σε χώρες της Αφρικής την εποχή των «παχιών αγελάδων» τις πούλησαν σε μαύρους και ήρθαν στην Ελλάδα για να απολαύσουν τον «κόπο» τους, δημιουργώντας, πολλοί, τεράστιες ξενοδοχειακές μονάδες.
Σίγουρα δεν μπορείς να έχεις τύψεις κάθε φορά που τρως μια σοκολάτα ή κλωτσάς μια μπάλα NIKE. Οταν όμως κάποια στιγμή δεις το Ντιάρα και το Σουχέλ έξω απ’ το σπίτι σου, «μην κάνεις τον Κινέζο».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου