Φασίστας δεν γεννιέσαι, γίνεσαι.

Δεν είναι μόνο που, πολλοί, δεν καταλαβαίνουν. Που αφήνονται αμαχητί στην πιο ξεδιάντροπη κοροϊδία. Που δείχνουν...

ευχαριστημένοι από τα ψίχουλα που τους υπόσχονται. Που χαίρονται για την αλλαγή δημίων. Που τους υπερασπίζονται μόνο και μόνο γιατί άλλαξαν όνομα κι εμφάνιση. Δούλευε χρόνια το σύστημα για να τους διαμορφώσει. Ίδια κι η ζωή τους που την ξόδεψαν στα στερεότυπα, στα πρέπει και στα μη, στο παρακάλι, στην εξυπηρέτηση, στην κακομοιριά, στη μιζέρια.

Στην απεργοσπαστία, γιατί ο ένας αγώνας ήταν μικρός κι ό άλλος χωρίς νόημα. Έμαθαν και τα παιδιά τους έτσι. «Δεν θα πας στην κατάληψη εσύ», όχι στη διαδήλωση, μέσον για το στρατό, ένας γνωστός για μια θεσούλα, «να κοιτάς τη δουλειά σου», άλλος για το φίδι απ’ την τρύπα. Τόση η αρρώστια τους, που ακόμα κι όταν καμώθηκαν πως τους μίλησαν για το σεξ, ήταν για τις αρρώστιες, τους κινδύνους, την εγκυμοσύνη, τα προφυλακτικά. Τα ευνούχισαν. Κύφωσαν κι αυτά πριν την ώρα τους.

Σήμερα σέρνονται άνεργα, παρατημένα, ανέραστα, αμαθή, ακαλλιέργητα, χωρίς παρόν κι ελπίδα για το μέλλον, δίχως όνειρα, ιδανικά, αξίες. Πιστά αντίγραφα των γονιών τους. Γονείς που μισούν τη ζωή που τους ξέβρασε, παιδιά που δεν διδάχτηκαν το ωραίο, το μεγάλο, την αξιοπρέπεια, τη λεβεντιά.

Δεν είναι όλα αυτά. Ή δεν είναι μόνο αυτά. Είναι ο υποβόσκων φασισμός που, όλα αυτά,  κουβανούν. Η απέχθεια της δικής τους ανημποριάς, η συνειδητοποίηση της χαμένης ζωής στη δύση της, ο θυμός που δεν τόλμησαν να ζήσουν, τους καθιστά επικίνδυνους. Επικίνδυνους έναντι όσων αντέχουν να αντιπαλεύουν τους δήμιούς τους κι ευάλωτους στον φασισμό που οι ίδιοι οι δήμιοί τους τούς σπρώχνουν. Δεν αρκεί στο σύστημα η κατάντια τους. Πρέπει να τους εκφασίσει, να τους στρέψει ακόμη κι ενάντια στα παιδιά τους. Να στρέψουν την απραξία και την υποταγή τους, την σαπίλα της ανυπαρξίας τους, εναντίον και των ελάχιστων που απόμειναν για τα παιδιά τους.

Το ‘χει πράξει πολλές φορές ο καπιταλισμός στα δύσκολά του. Δεν γεννήθηκαν τόσοι υποστηριχτές του Μουσολίνι στην Ιταλία, δεν ήταν κανένα βλαμμένο γονίδιο που έπλαθε τους ψηφοφόρους του Χίτλερ. Τους έφτιαξαν. Κι αφού τους έμαθαν να παρακολουθούν άπραγοι τις Νύχτες των Κρυστάλλων και τη σκοτεινιά των Νταχάου, έστειλαν εκατομμύρια από τα παιδιά τους έξω απ’ το Λένινγκραντ. Ίσως να μην πρόλαβαν να αναρωτηθούν ποτέ, όλοι αυτοί οι γόνοι εύπιστων πολιτών, γιατί σκόρπιζαν τον όλεθρο, στην άλλη άκρη της Ευρώπης. Μπορεί κι οι γονείς τους να ένιωθαν εθνικά υπερήφανοι. Αλλά το μεγαλείο της έβδομης συμφωνίας του Σοστακόβιτς, από τα μεγάφωνα της περικυκλωμένης κι ίσως πιο ηρωικής πόλης στον κόσμο, πρέπει να καταλάγιασε ως δέος στη σκέψη τους και να προμήνυσε τον αφανισμό τους. Αλλά ήταν αργά γι αυτούς. Ότι κι αν συνέβαινε. Το Λένινγκραντ όμως άντεξε. Κι η Μόσχα. Και το Στάλινγκραντ. Και πήραν μια ανάσα οι επιζώντες του κόσμου. 

 

 mynima-hellas