Μέχρι τώρα έμπαινα στο Internet στις γνωστές ιστοσελίδες εργασίας μήπως και πετύχω καμιά καλή... αγγελία και έστελνα το βιογραφικό μου μη έχοντας και πολλές ελπίδες, έτσι, για να κάνω αυτό που πρέπει.Σήμερα για πρώτη φορά πληκτρολόγησα την λέξη ταμπού για μένα... ΑΝΕΡΓΙΑ... και με έβγαλε σε ένα πλήθος ιστοσελίδων.
Εγώ είμαι αυτό που θα ονόμαζε κάποιος άνεργη σε άρνηση.
Δουλεύω από τα 24 ξεκινώντας με ελάχιστα προσόντα, και στη συνέχεια με κόπο, θυσίες και συνέπεια, αποκτώντας όλο και περισσότερα.
Μέχρι τα 37 δεν έμεινα ποτέ άνεργη. Πάντα κάτι έβρισκα και κάποιες φορές τύχαινε να είναι και ιδιαίτερα καλό. Πριν από 4 χρόνια έμεινα χωρίς δουλειά. Στην αρχή δεν το πήρα κατάκαρδα. Παντρεύτηκα κιόλας, ασχολήθηκα με το σπίτι μου, πέρασε λίγο ο χρόνος μ' αυτές τις ασχολίες, βρήκα και κάποια άλλα ενδιαφέροντα. Σιγά σιγά άρχισε κάτι να με τρώει. Και όσο αυτό με έτρωγε τόσο τρωγόμουν κι εγώ με τους άλλους. Όλοι μου έφταιγαν, αισθανόμουν άχρηστη, είχα ζαλίσει τον σύζυγό μου και την οικογένειά μου.
Και φυσικά τριγύρω μου σαν τα κοράκια οι γνωστοί καλοθελητές, μια θεία που πήρε εντελώς τυχαία να μάθει νέα μου και αν βρήκα δουλειά, κάποιος θείος να πετάει σπόντες του τύπου "ξέρεις, όποιος θέλει πραγματικά να δουλέψει βρίσκει δουλειά, να, η ξαδέλφη σου πώς βρήκε;). Τι ν' απαντήσεις πια; Δεν αντιμετωπίζουμε προς το παρόν πρόβλημα επιβίωσης εγώ και ο σύζυγός μου, που είναι μόνιμος δημόσιος υπάλληλος, δεν χρωστάμε πουθενά αλλά ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ. Κάνεις τον απολογισμό σου: Πού θα 'πρεπε να βρίσκομαι τώρα στα 40 μου; Και κάπως έτσι ήρθε πρόσφατα η πρώτη κρίση πανικού.
Διαβάζοντας όλες αυτές τις ιστορίες, δοσμένες με χιούμορ και αξιοπρέπεια, αισθάνθηκα ότι δεν είμαι μόνη σ' αυτή τη φάση σύγχυσης και απελπισίας που περνάω.
Ναι, με λένε... και είμαι άνεργη.
ΑΝΕΡΓΗ ΣΕ ΑΡΝΗΣΗ , 41 χρ. , Αττική
imerologioanergou
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου