Εκκωφαντική σιωπή

Μια ησυχία, μια παγωμάρα, ένα μούδιασμα θα έλεγα, πλανάται πάνω απ΄ τα κεφάλια μας, απ΄τις... ζωές μας. Δεν ξέρω αν είναι δική μου αίσθηση-ψευδαίσθηση.


.Όλοι στα σπίτια μας, μαζεμένοι, με το βάρος των προβλημάτων του ο καθένας,αφήνουμε έτσι αβίαστα τις μέρες να περνάνε.

Έχουμε παραδοθεί, έχουμε σηκώσει τα χέρια ψηλά ή περιμένουμε μια αφορμή, γιατί αιτίες υπάρχουν πολλές, να σηκώσουμε ανάστημα και να βγούμε στο προσκήνιο της ζωής μας πριν κλείσει μια και καλή η αυλαία.

Περιμένουμε τι αλήθεια; Ένα θαύμα; Από πού;

Ποιος ξέρει καλύτερα τη σκληρή πραγματικότητα, την ανέχεια και το φόβο, από εμάς, τους απλούς ανθρώπους των απλών, φτωχών γειτονιών, της διπλανής πόρτας; Μόνο εμείς, αυτή είναι η αλήθεια. Οι υπόλοιποι απλά αναλύουν και θεωρητικολογούν πάνω στα δικά μας προβλήματα, έξω απ΄ την πραγματικότητα. Η δική τους αλήθεια βρίσκεται αλλού, έχουν άλλη ζωή και άλλη πραγματικότητα. Αυτή είναι η αλήθεια, η σκληρή όχι για αυτούς βέβαια, αλλά για μας.

Ποιος μπορεί να βάλει την προσωπική του σφραγίδα, τη δική του αλήθεια, την "αληθινή", την πραγματική, τη δική του φωνή, τον δικό του πόνο, καλύτερα από εσένα στο δρόμο, στη γειτονιά, στη δουλειά;

Αν εμείς δεν μιλήσουμε με κάθε τρόπο, χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα που έχουμε τα οποία δεν είναι πολλά, αλλά είναι πολύ δυνατά, είναι η δική μας δύναμη, η δύναμη του κόσμου και του λαού, τότε δεν θα το κάνει αυτό κανείς για λογαριασμό μας. Προϋποθέτει βέβαια αυτό και μια απόφαση, μια δυναμική, μια οριστική τοποθέτηση του καθενός μας απέναντι στην ιστορία του τώρα και του αύριο. Ή μαζί ή ο καθένας μόνος του, ή ενωμένοι ή χωρισμένοι.

Η σιωπή μπορεί να γίνει φωνή και να πει πολλά, αλλιώς ας μείνει για πάντα σιωπή, μια σιωπή εκκωφαντική.

Αγγελική

 

 

             imerologioanergou