Δυο άνθρωποι, ο ίδιος φόβος

Ήταν κάποτε δυο φίλοι. Δυο φίλοι καρδιακοί, παιδικοί, καλύτεροι κι από αδέρφια. Μαζί στα...
εύκολα, μαζί στα δύσκολα. Πάντα ήταν εκεί ο ένας για τον άλλον. Συνήθιζαν να κάθονται κάτω από τον έναστρο ουρανό και ν' αγναντεύουν ώρες ατέλειωτες τα άστρα. Βουβοί, αλλά συνάμα τα όνειρά τους φώναζαν και ζητούσαν πραγματοποίηση, όπως τα άστρα λάμπουν στον απέραντο ουρανό, τόσο απλά αλλά και τόσα κοπιαστικά.

-Θα τα καταφέρουμε; ρωτούσε ο ένας τον άλλον.

-Ναι, απαντούσε ο δεύτερος. Να ,κοίτα εκείνο το αστέρι, μόλις τώρα κατάφερε και φώτισε. Ξέρεις πόση προσπάθεια χρειάζεται αυτό; Δεν ξέρει πότε θα σβήσει, κι όμως λάμπει!

Πέρασαν τα χρόνια, χάθηκαν οι δυο φίλοι. Υποχρεώσεις, δουλειά, παιδιά, έγνοιες.

Ξέχασαν τα όνειρά τους, εκείνα τα έναστρα όνειρα. Χάθηκαν, έσβησαν.

Η ζωή, όμως, τους ξανάσμιξε κάποια μέρα. Δεν είχαν να πουν πολλά, δεν ένιωσαν, δεν θυμήθηκαν. Μόνο κοιτάχτηκαν μέσα στα μάτια, βουβά και θλιμμένα.

-Πού είναι τα όνειρά μας; είπαν με μια φωνή, λες και ήξεραν ότι κανένας από τους δυο τους δεν πραγματοποίησε εκείνα τα παιδικά, αθώα αλλά γνήσια όνειρα.

Τα βλέμματα χαμήλωσαν με πίκρα και συνάμα με οργή, που η ζωή δεν τους άφησε να τα πραγματοποιήσουν. Χμ,αυτή η πουτάνα η ζωή όλο εμπόδια βάζει. Τι πράγμα και τούτο; Ποια είναι αυτή και τι θέλει από μας τελικά; Πώς μας καθορίζει έτσι, πώς μας παρασέρνει έτσι; Κι εμείς τι είμαστε; Πώς την ακολουθούμε χωρίς μια αντίσταση, βρε αδερφέ, ένα όχι, ένα χτύπημα του ποδιού κάτω. Πού είναι το πείσμα μας το παιδικό, το αγύριστο κεφάλι, το "θα το κάνω, θα το προσπαθήσω κι ό,τι βγει".Ποιος της δίνει δύναμη και μας πηγαίνει όπου θέλει;

Και μεις την ακολουθούμε έτσι απλά, μηχανικά, πατώντας πάνω στα βήματα που εκείνη χάραξε... τρέμοντας στην ιδέα ν' αλλάξουμε την πορεία μας φοβούμενοι μια αλλαγή, κάτι νέο.

Ξημέρωσε. Οι δυο φίλοι άνοιξαν τα μάτια τους κάτω από το δυνατό φως του πρωινού ήλιου. Τα όνειρά τους τους είχαν αποκοιμίσει το προηγούμενο βράδυ.

Τι περίεργο όνειρο ήταν αυτό που είδαν; αναρωτήθηκαν. Ήταν δυνατόν; Το ίδιο όνειρο δύο διαφορετικοί άνθρωποι, τον ίδιο φόβο;

Σηκώθηκαν,κοιτάχτηκαν με τον ίδιο τρόπο που είχαν κοιταχτεί και στ' όνειρό τους. Δεν μίλησαν, δεν το συζήτησαν καθόλου παρά μόνο έφυγαν έχοντας στο μυαλό τους τον έναστρο ουρανό της προηγούμενης βραδιάς και τα όνειρά τους που έλαμπαν, όπως εκείνο το αστέρι...
Αγγελική

            imerologioanergou