Πέντε πράγματα που δεν είναι και δεν κάνει ο σοσιαλισμός

1. Ο σοσιαλισμός δεν είναι ο "επί γης παράδεισος", για αυτό και η υπόθεσή του δεν είναι υπόθεση "Δευτέρας Παρουσίας." Ο σοσιαλισμός είναι μονάχα η απόπειρα να αρθεί η αντίφαση ανάμεσα στην...
κοινωνικοποίηση της παραγωγής και την ατομική βάση της ιδιοποίησης του κοινωνικού προϊόντος προς όφελος της πλειοψηφίας της ανθρωπότητας. Η απόπειρα αυτή περνά μέσα την υπερνίκηση κοινωνικών αντιφάσεων που στον καπιταλισμό δεν είναι άμεσα ορατές, για αυτό και οξύνει την κοινωνική αντίληψη για αυτές.

2. Ο σοσιαλισμός δεν είναι ένα σύστημα το οποίο προϋποθέτει την εγγενή καλοσύνη του ανθρώπου ούτε την δια θαύματος ομογενοποίηση των ατομικών βουλήσεων. Είναι ένα σύστημα το οποίο προϋποθέτει την δυνατότητα του ανθρώπου να εξελίξει όχι μόνο την παρέμβασή του στη φύση αλλά και την παρέμβασή του στις κοινωνικές του σχέσεις, πράγμα τελείως διαφορετικό από την "καλοσύνη." Είναι επίσης ένα σύστημα το οποίο προϋποθέτει την δυνατότητα της πλειοψηφίας να επιβάλλει τα βασικά της συμφέροντα στην μειοψηφία, πράγμα επίσης τελείως διαφορετικό από την ομογενοποίηση των ατομικών βουλήσεων.

3. Ο σοσιαλισμός δεν νομοθετεί την κοινωνική ύπαρξη σε κενό ιστορικού αέρος, αλλά κληρονομεί πάντοτε κομμάτια από την κοινωνία την οποία αρνείται, τόσο στις οικονομικές σχέσεις, όσο και στις μορφές του εποικοδομήματος, από το δίκαιο ως την τέχνη. Το ποια από τα στοιχεία των παλαιότερων πολιτισμών τα οποία δεν έχουν άμεση σχέση με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο παραμένουν χρήσιμα και απαραίτητα σε μια σοσιαλιστική κοινωνία δεν αποδεικνύεται εκ των προτέρων, αλλά μέσα από τη μακρόχρονη εμπειρία. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι η αντίληψη του σοσιαλισμού ως συνολικού πολέμου ενάντια σε κάθε κοινωνική μορφή και πρακτική που κληρονομεί οδηγεί στην άσκοπη και (αυτο)καταστροφική βία. Ο φυσικός μαρασμός της θρησκείας ή της επαγγελματικής λογοτεχνίας, για παράδειγμα, αποτελεί κοινωνική εξέλιξη· η καταστολή τους αποτελεί φοβισμένη αντίδραση.

4. Ο σοσιαλισμός δεν πρόκειται, ακόμα και αν επικρατήσει παγκόσμια, να οδηγήσει σε μια πλήρη εξομοίωση των κοινωνιών μεταξύ τους, ούτε και θα πρέπει να επιθυμεί κάτι τέτοιο. Όπως δεν πρόκειται να οδηγήσει σε μια πλήρη εξομοίωση των ανθρώπων μεταξύ τους, ούτε και θα πρέπει να επιθυμεί κάτι τέτοιο. Η συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων για το συλλογικό καλό δεν προϋποθέτει εξομοίωση· προϋποθέτει υπέρβαση της ανταγωνιστικής φύσης των σχέσεών τους, πράγμα εντελώς διαφορετικό. Το ίδιο ισχύει και για την σχέση μεταξύ σοσιαλιστικών κρατών.

5. Ο σοσιαλισμός επιζητά να κάνει με τη βία μόνο αυτό που μπορεί να γίνει με τη βία, και η βία δεν έχει "μαγικές" ιδιότητες. Η βία δεν είναι μέσο που εξασφαλίζει επιστημονική πρόοδο, για παράδειγμα, ούτε εξάλειψη των διαφορών πόλης και υπαίθρου. Η βία είναι μέσο απέναντι στη βία, για αυτό και είναι απαραίτητη απέναντι στο καθεστώς της ατομικής εκμετάλλευσης των μέσων παραγωγής και της εργασίας των άλλων, για αυτό και είναι απαραίτητη για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής κοινωνίας από τους εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς της. Αλλά η βία είναι ανήμπορη μπροστά σε ένα σωρό άλλα ζητήματα που έχει να αντιμετωπίσει η σοσιαλιστική κοινωνία, από την αναδιοργάνωση της οικογενειακής ζωής στην αναδιοργάνωση της εκπαίδευσης, της επιστημονικής έρευνας και της παραγωγής. Καμία αυθεντικά σοσιαλιστική κοινωνία δεν θεοποιεί τη βία, και καμία αυθεντικά σοσιαλιστική κοινωνία δεν φείδεται μέριμνας για την εξάλειψη ή τουλάχιστο την περιστολή της βίας στις χιλιάδες όψεις της καθημερινής ζωής όπου έχει φωλιάσει, από την οικιακή βία απέναντι στις γυναίκες και τα παιδιά, στην πολιτισμική λατρεία και προβολή της βίας, στην παγίωση της βίας στη σχέση γονιών και παιδιών και στις σχέσεις των παιδιών μεταξύ τους, στη βία στους εργασιακούς χώρους, στην διασύνδεση του αλκοολισμού και της ναρκομανίας με τη βία.

           leninreloaded