Η «μεταμνημονιακή» εποχή που επαίρεται ο ΣΥΡΙΖΑ ότι μας οδήγησε, διαμόρφωσε το έδαφος και θωράκισε το νομικοπολιτικό οπλοστάσιο, για την εφαρμογή μόνιμων και διαρκών «μνημονίων», για πολιτικές που θα...ανταποκρίνονται στην γραμμή της ανταγωνιστικότητας και κερδοφορίας των μονοπωλιακών ομίλων, ελέω οξυμένου ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνισμού και αναιμικής διεθνής και εγχώριας καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Η προώθηση αυτή της στρατηγικής από όλο το φάσμα του μπλοκ των αστικών κόμματων ( ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, Ν.Δ, ΠΑΣΟΚ, ΠΟΤΑΜΙ, ΚΟΜΜΑ ΛΕΒΕΝΤΗ κ.α.), συνοδεύτηκε με μια πρωτοφανή ιδεολογική χειραγώγηση εις βάρους του λαού, που λίγο πολύ τον ενοχοποίησαν, αφού δικαιώματα και λαϊκές κατακτήσεις ονομάστηκαν αγκυλώσεις, στρεβλώσεις, που δήθεν ήταν η αιτία που οδηγηθήκαμε στην κρίση.
Η ψευδολογία αυτών των επιχειρημάτων είχε στόχο να συγκαλύψει τον χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης, σαν δομική κρίση του συστήματος, κρίση του καπιταλισμού, κρίση υπερσυσώρευσης κεφαλαίων και υπερπαραγωγής.
Για αυτό όλα τα «μνημονιακά» μέτρα που είναι σε ισχύ, οι εφαρμοστικοί νόμοι, η προνομοθέτηση μέτρων και τα ματωμένα πλεονάσματα μέχρι το 2060, αποτελούν τμήμα της στρατηγικής όπου συντεταγμένα να υπάρξει απαξίωση – καταστροφή κεφαλαίων, παραγωγικών δυνάμεων ( κλείσιμο επιχειρήσεων, αφανισμός μικρομεσαίας επιχείρησης, μικρομεσαίας αγροτικής – κτηνοτροφικής παραγωγής, κινεζοποιήση μισθών -συντάξεων, κ. α ), για να αποσυμφορηθεί το πεδίο δράσης για τα ισχυρά μονοπώλια και τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις και να ξαναεπενδυθούν κεφάλαια με ικανοποιητικό μέσο ποσοστού κέρδους.
Αυτό τον στόχο υπηρέτησαν με τις πολιτικές τους όλα τα κόμματα του αστικού τόξου, που διαχειρίστηκαν τα «μνημόνια» για λογαριασμό του κεφαλαίου, με την πλειοψηφία του Ελληνικού λαού να οδηγείται σταδιακά, σε ένα καθεστώς διαρκής, μόνιμης, σχετικής η απόλυτης φτώχιας και εξαθλίωσης.
Η λαϊκή υποταγή σε αυτές τις πολιτικές γίνεται μέσα από έναν καταιγισμό ιδεολογημάτων παραπλάνησης και αποπροσανατολισμού. Στόχος να μειωθούν οι απαιτήσεις του λαού και να αποδεχτεί τον νέο εργασιακό μεσαίωνα που του φτιάχνουν, αμαχητί, αν όχι να γίνει και χειροκροτητής αυτής της νέας βαρβαρότητας.
Εκεί αποσκοπούν οι παροτρύνσεις για υπομονή, και τα ψέματα ότι δήθεν τα χειρότερα πέρασαν και τώρα θα έρθουν οι καλές μέρες, ώστε μέσα από την αναμονή να καλλιεργηθεί η λαϊκή ανοχή που οδηγεί στην απογοήτευση και παραίτηση, ώστε ανεμπόδιστα να εφαρμόζονται τα μέτρα που θα κάνουν κυριολεκτικά κόλαση την ζωή της λαϊκής οικογένειας.
Αυτή την αντιδραστική - αντιλαϊκή πολιτική προσπαθούν να την εξωραΐσουν με επιδόματα ελεημοσύνης και πτωχοκομείου που τολμούν να ονομάσουν και παροχές, στήνοντας ένα νέο κάλπικο διπολικό σκηνικό, με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους διάφορους πρόθυμους από την μια και την Ν.Δ από την άλλη, που σαν απατημένη σύζυγο, φωνάσκει ότι της κλάπηκε η πολιτική και ότι μόνο αυτή κατέχει την γνησιότητα για την εφαρμογή της.
Η λογική από τον Άνα στον Κάιαφα και ο λαός στην μέση όχι μόνο δεν οδηγεί πουθενά, αλλά θα δυσχεραίνει την θέση του λαού, που θα μετράει μόνο απώλειες από εδώ και εμπρός και θα καταβαραθρώνεται επικίνδυνα το βιοτικό του επίπεδο.
Ο λαός έχει πείρα από αυτή την αλληλοτροφοδότηση αυτού του δικομματικού – διπολικού συστήματος και ξέρει καλά που τον οδήγησαν οι εναλλαγές αυτών των κομμάτων, για την διακυβέρνηση της αστικής εξουσίας.
Να αξιοποιήσει σωστά αυτή την πείρα όχι με την παραίτηση, την αδιαφορία, την απραξία, όχι με την «στράτευση» του σε εφεδρείες του συστήματος όπως η « χρυσή αυγή » ή άλλες φασιστικές ομάδες, οργανώσεις, κόμματα, που από άλλη πόρτα, αφού εκτονώσουν τον λαϊκό θυμό, τον οδηγούν πάλι στην ενσωμάτωση μέσο της ανάθεσης, αθωώνοντας το σύστημα του καπιταλισμού, το κεφάλαιο, τα μεγάλα αφεντικά.
Ο λαός να οργανωθεί, να παλέψει στοχευμένα, πολιτικοποιημένα, μέσα από το κίνημα του. Να αντισταθεί στις πολιτικές λεηλάτησης του βιοτικού του επιπέδου, να βάλει εμπόδια στην εφαρμογή τους, να αντεπιτεθεί πολιτικοιδεολογικά στην λογική του μονόδρομου, των ιδεολογημάτων περί «εφικτού» και «αντοχών» της οικονομίας.
Τώρα πρέπει να δυναμώσουν οι ταξικές οργανώσεις, τα σωματεία των εργαζομένων να αποκτήσουν ταξική πνοή, αντοχή, επιτροπές αγώνων, σωματειακές επιτροπές, να φτιαχτούν νέα σωματεία σε εργασιακούς χώρους που δεν υπάρχουν, να συσπειρωθούν στο ΠΑΜΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικό κινήματος, που θα αποτελέσει τον σημαιοφόρο σκληρών λαϊκών αγώνων που πρέπει να δοθούν, για να ανοίξει πραγματική χαραμάδα λαϊκής αισιοδοξίας και ελπίδας.
Αυτός ο αγώνας για να φτάσει μέχρι το τέλος, για την λαϊκή νίκη, δεν μπορεί να γίνει χωρίς την συγκρότηση της μεγάλης κοινωνικής συμμαχίας με τους μικρομεσαίους της πόλης και του χωριού, που θα κινητοποιεί, θα μαχητικοποιεί, ευρύτερες λαϊκές δυνάμεις, θα τις χειραφέτει από την αστική πολιτική, αστική ιδεολογία, από την αστική «συνήθεια» της ανάθεσης.
Ένα τέτοιο πλειοψηφικό λαϊκό μαχητικό κίνημα με σαφές ταξικό – αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό, μπορεί να βάλει σήμερα φρένο στην λαϊκή κατρακύλα, την απαξία και αδράνεια, μπορεί να φρενάρει πολιτικές και να φέρει τον λαό στο προσκήνιο, αποφασισμένο, να δρα χωρίς φόβο και τους κίβδηλους αστικούς εκβιασμούς και να πάει τον αγώνα μέχρι τέλος, αποσπώντας πίσω πράγματα, διεκδικώντας με κριτήριο την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων λαϊκών – κοινωνικών αναγκών, ανατρέποντας την εξουσία των μονοπωλίων, γίνοντας ο ίδιος ο λαός κυρίαρχος του πλούτου που παράγει.
Γιατί ότι και να αποσπάσει στο έδαφος του καπιταλισμού, οι αμείλικτες νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας, σε συνθήκες οξυμένου ανταγωνισμού είναι εδώ, και η κυρίαρχη τάξη των αστών στη κατεύθυνση να διαιωνίσει την κυριαρχία της, θα πάρει πίσω ότι κερδήθηκε από τον λαό, για να θωρακίσει την κερδοφορία της και την ανταγωνιστικότητα.
Αυτό το είδαμε τα τελευταία 10 χρόνια στα χρόνια της οικονομικής κρίσης και διαχείρισης της προς όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίοι, της Ε.Ε.
Εργατικά – λαϊκά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα σε μια νύχτα παίρνονταν πίσω.
Καμιά αναμονή, καμιά άλλη ολιγωρία, ο λαός να γυρίσει την πλάτη του στις σειρήνες της υποταγής και του συμβιβασμού, να προσπεράσει αυταπάτες, για να μην χαθεί άλλος πολύτιμος χρόνος.
Με πολιτικοκοινωνική δράση, αγώνα, με την ταξική ενότητα των εργαζόμενων ιδιωτικού, δημόσιου τομέα, με κοινωνική συμμαχία με τους μικρομεσαίους της πόλης και του χωριού σε αντικαπιταλιστική – αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, ο λαός μπορεί να αντεπιτεθεί και να νικήσει.
Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ σε όλα τα επίπεδη αποτελεί το πολιτικό αποκούμπι, για να νικήσει η κοινωνική συμμαχία, ο εργαζόμενος λαός, για την εργατική – λαϊκή εξουσία.
Τώρα ξέρουμε περισσότερα, γνωρίζουμε παραπάνω, μπορούμε καλύτερα, στο χέρι μας είναι να δυναμώσουμε σε όλες τις κάλπες το ΚΚΕ, δυναμώνοντας έτσι τους αγώνες για την κοινωνική απελευθέρωση, την λαϊκή – κοινωνική προοπτική και προκοπή.
Σαββίδης Παναγιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου