Tα δημοσιευμένα άρθρα εκφράζουν τις προσωπικές θέσεις και αντιλήψεις των συντακτών τους και δεν αποτελούν την επίσημη θέση του παρόντος Ιστολογίου.
Δημοσιεύματα με απρεπείς λέξεις ή εκφράσεις δεν δημοσιεύονται και ανάλογα σχόλια διαγράφονται χωρίς την παραμικρή πρόθεση λογοκρισίας.



Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2018

Το αστικό καθεστώς απέτυχε ή μήπως πέτυχε?...

Κατά τη διετία του ’89-91 συνέβησαν ταυτόχρονα δύο σημαντικά πολιτικά γεγονότα. Αφενός η γνωστή κατάρρευση ή ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού, αφετέρου η επιτάχυνση του προτσές της διάλυσης, καταστροφής ή μάλλον καλύτερα της ολικής συντριβής του «ώριμου» καπιταλισμού...

Αυτό, το δεύτερο γεγονός, είναι εξίσου σημαντικό με το πρώτο. Αυτή η επιτάχυνση, που εμφανίστηκε ως απότοκος της νικηφόρας πορείας του δυτικού μοντέλου ήταν από μόνη της ικανή να προσδώσει τα χαρακτηριστικά εκείνα που θα οδηγούσαν τον ίδιο τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και τις επ’ αυτής δομημένες κοινωνικές σχέσεις στη συντριβή του. Κατά τα χρόνια που μεσολάβησαν, τα υπερεθνικά, τα διεθνή επενδυτικά κεφάλαια «άνοιξαν» τις παγκόσμιες αγορές χρησιμοποιώντας παλαιές αλλά και νέες μεθόδους μεγιστοποίησης των κερδών τους. Εκμεταλλεύτηκαν τους εντόπιους παραγωγικούς συντελεστές στο έπακρον και ταυτόχρονα στρατολόγησαν σύμπασα τη νέα τεχνολογία, κάθε εφεύρεση, κάθε καινοτομία, κάθε χρηματοπιστωτικό εργαλείο, πιστωτικά γεγονότα και άλλα, προς επίτευξη του μεγίστου κέρδους κατά τη θεωρία της αστικής πολιτικής οικονομίας. Ο ώριμος καπιταλισμός έδωσε αιφνίδια τη θέση του στο βάρβαρο καπιταλισμό παίρνοντας πίσω ό,τι είχε παραχωρήσει στους λαούς του.

Σε πολιτικό επίπεδο, παρεισέφρησε πλήρως, διογκώνοντας τη σήψη, τη σαπίλα και τη διαφθορά που ο ίδιος κατ’ αρχάς και κατ’ αρχήν διδάσκει. Το αστικό κοινοβούλιο και η αστική δυτικού τύπου δημοκρατία γρήγορα απομυθοποιήθηκαν. Θεσμοί που δοκιμάστηκαν από τα πριν κατακρίθηκαν και ενοχοποιήθηκαν για πολλά δεινά.

Κατά τη διάρκεια της άσκησης της νεοφιλελεύθερης επεκτατικής πολιτικής και προκειμένου σε ελάχιστο χρόνο να πετύχει τα μέγιστα δυνατά οικονομικά οφέλη, δεν δίστασε να προκαλέσει πολέμους οπουδήποτε έκρινε αναγκαίο αυξάνοντας το μεταναστευτικό ρεύμα και κύμα, να «ανακατέψει» τους τοπικούς πληθυσμούς με μειονοτικά και εθνοτικά κατασκευάσματα, να επιβάλει καταναλωτικά πρότυπα, αγοραστικές συνήθειες και πρακτικές. Είναι αδύνατον σε λίγες μόνο γραμμές να αναλυθούν τα εργαλεία, οι τρόποι, οι κατασκευασμένες συνθήκες, οι μηχανισμοί που επιστρατεύθηκαν προκειμένου να πετύχουν.

Πέτυχαν όμως; Η απάντηση μοιάζει καταφατική. Οι πολυεθνικές, οι κολοσσοί της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας έφτασαν στο απώγειο της επιχειρηματικής τους δράσης. Υπάρχει όμως το «αλλά». Χωρίς να ελλοχεύει ο κίνδυνος του σφάλματος της σύνθεσης, οι αγορές κορέστηκαν, γέμισαν, «δεν χωράνε άλλο». Όταν η αγελάδα φάει τα πάντα παντού, τότε τι θα ξαναφάει; Η αγελάδα αυτή ζούσε πριν από τη διετία του ’89-91 στα εδάφη της. Από την άλλη πλευρά του φράχτη υπήρχε η αρκούδα την οποία η αγελάδα φοβόταν. Σαν η αρκούδα πέθανε, το άλλο μισό της ανήκε πια. Κι άρχισε να μασάει με όλα τα στομάχια της με γρήγορο ρυθμό. Η αγελάδα δεν έφαγε μόνη της. Πήρε και τα παιδιά της μαζί. Και χόρτασαν όλα. Αλλά ο κορεσμός είναι προσωρινό αίσθημα ανακούφισης κι η πείνα γρήγορα επιστρέφει. Αυτό είναι το χρονικό σημείο της επιτάχυνσης του προτσές.

Υπεραπλουστευτικά, προκύπτει πως ο καπιταλισμός πέθανε, μεταξύ άλλων λόγων και επειδή νίκησε. Δεν ήταν πύρρειος νίκη. Ήταν νίκη που ισοδυναμούσε με αληθινή ήττα. Κι οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως δεν υπάρχει μέλλον για τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους. Σε κάθε περίπτωση, επιστρατεύουν όλα τα μέσα προκειμένου αφενός να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, αφετέρου να δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις εκείνες που η ύπαρξη τους θα είναι απαραίτητη και αναγκαία μετά από την παγκόσμια σύρραξη που ετοιμάζουν. Τα μέσα υλοποίησης ποικίλουν, ωστόσο η προτιμώμενη και σίγουρη παλαιόθεν, είναι η λύση της χρήσης της ακροδεξιάς.

Ο καπιταλισμός συνετρίβη. Απέτυχε επειδή πέτυχε. Και δεν χρειάστηκαν πάνω από δύο δεκαετίες ενεργούς δράσης και «μάχιμης» ξεδίπλωσης του. Από τη συντριβή αυτή, οδηγούμαστε πλέον σε νέες εξελίξεις και σε σαφέστατη επισφάλεια σε όλα τα επίπεδα. Χρέος καθενός ως άτομο, πολιτικοκοινωνικό ον, ως φορέα αντιλήψεων και πεποιθήσεων ανώτερης συνειδητότητας είναι η συνδρομή του στον αγώνα κατά των δυνάμεων του σκοταδισμού, του μεσαίωνα, της οπιθοδρόμησης και της συσκότισης. Οι δυνάμεις αυτές και εκφραστές έχουν και ρίζα έχουν και ταμπέλα έχουν: ΑΚΡΑ ΔΕΞΙΑ.

Ιωσήφ Νικολαίδης
(Μετεκπαιδευθείς στα ανθρώπινα δικαιώματα)

Δεν υπάρχουν σχόλια: