Η Αφρική αιμορραγεί και η Ευρώπη ολισθαίνει προς το φασισμό

Γραφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης
Εάν τον 19ο και τον 20ο αιώνα οι φτωχότεροι των ευρωπαίων εγκατέλειπαν τις χώρες τους αναζητώντας μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ, στον Καναδά και στην Αυστραλία, δεν...

συμβαίνει σήμερα το ίδιο με τους αφρικανούς που εγκαταλείπουν τις χώρες τους αναζητώντας καλύτερη ζωή στην Ευρώπη.

Σύμφωνα με έκθεση του Global Hunger Index(GHI) του Διεθνούς Ερευνητικού Ινστιτούτου Διατροφής και Ανάπτυξης(IFPRI), η συντριπτική πλειονότητα των αφρικανών προσφύγων, δεν προέρχεται από τις φτωχότερες χώρες της Αφρικής (Σιέρα Λεόνε, Τσαντ και Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής), αλλά από τις πλουσιότερες, με πρώτη τη Νιγηρία, η οποία έχει δεκαπλάσιο κατά κεφαλήν εισόδημα από το Τσαντ και τη Δημοκρατία της Κεντρικής Αφρικής. Οι περισσότεροι μάλιστα από τους αφρικανούς πρόσφυγες, δεν είναι καν οι φτωχότεροι, ούτε εκείνοι με την χαμηλότερη εκπαίδευση και επαγγελματική εμπειρία. Είναι συνήθως άτομα με υψηλό, για τα αφρικανικά δεδομένα, επίπεδο γνώσεων και προφανώς οι πιο δραστήριοι και δημιουργικοί, που αν τους προσφερόταν ευκαιρίες απασχόλησης στις χώρες προέλευσής τους, πιθανόν να μην εγκατέλειπαν τις χώρες τους και να πρόσφεραν ενεργά στην ανάπτυξή τους.

Στο Τσαντ, στη φτωχότερη αφρικανική χώρα, αντιστοιχούν σήμερα τέσσερις(4) γιατροί για 100 000 ανθρώπους και όμως, πολλοί γιατροί εγκαταλείπουν το Τσαντ για να εργαστούν σε μια ευρωπαϊκή χώρα. Σύμφωνα με την έκθεση πάντα, οι λόγοι γι αυτήν την αιμορραγία των ικανότερων αφρικανών, είναι απλοί: Οι φτωχότεροι δεν έχουν την απαραίτητη πληροφόρηση για τους τρόπους και τα δίκτυα διακίνησης, ούτε φυσικά την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν τα υπέρογκα ποσά στους διακινητές.

Αυτές οι μαζικές έξοδοι των καλύτερα εκπαιδευμένων και των κοινωνικά πιο ανήσυχων και πιο δραστήριων αφρικανών θα οδηγήσει πολλές αφρικανικές χώρες στον μαρασμό, στην κοινωνική εξαθλίωση και εντέλει στην ακόμη μεγαλύτερη υπανάπτυξη, οδηγώντας τις χώρες αυτές στον λεγόμενο φαύλο κύκλο της διαρκούς υπανάπτυξης και της διαρκούς μετανάστευσης.

Είναι προς το συμφέρον, όχι μόνο των αφρικανικών, αλλά και των ευρωπαϊκών χωρών, αντί να δέχονται οι ευρωπαϊκές χώρες πρόσφυγες από τις χώρες αυτές επιλέγοντας μάλιστα τους καλύτερους, να αρχίσουν να επενδύουν στις χώρες αυτές δημιουργώντας θέσεις απασχόλησης.

Κανείς δεν εγκαταλείπει οικειοθελώς τη χώρα του όταν μπορεί να του προσφέρει συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης. Η αυξανόμενη ξενοφοβία και η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες δεν εγγυώνται, μακροπρόθεσμα ούτε καν βραχυπρόθεσμα, αξιοπρεπή ζωή των αφρικανών σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα, ενώ παράλληλα ενισχύουν τον κίνδυνο διολίσθησης στο φασισμό.

Η κινέζικη ρήση «αν θες να βοηθήσεις κάποιον ουσιαστικά, δεν του δίνεις δωρεάν ψάρια αλλά τα μέσα (τα κεφάλαια) να τα πιάνει μόνος του», είναι άκρως επίκαιρη στην περίπτωση του προσφυγικού προβλήματος. Το ερώτημα είναι «εάν υπάρχει η απαραίτητη ευρωπαϊκή βούληση για μια τέτοια λύση επενδύσεων στις χώρες προέλευσης των προσφύγων».